'''مشهدی''' یکی از [[لهجه]]های [[زبان فارسی]] به‌شمار می‌آید. لهجهٔلهجه مشهدی، دارای خویشاوندیِ ثابت‌شده‌ای با [[لهجه هراتی]] است که در ذیل صفحهٔ آن در ویکی‌پدیا آمده‌است. نوع خالص آن، که خود مشهدی‌ها با نام «زق» می‌شناسند، سرشار از واژه‌های اصیل و کهن [[زبان فارسی|فارسی]] است. این لهجه را درحقیقت، بعد از لهجهٔ سبزواری، عصاره‌ای از [[فارسی دری]] می‌دانند و بسیاری از واژگان گمشدهٔ این زبان را می‌توان در گفتار عامیانهٔ مشهدی‌ها جست. البته به‌واسطهٔ اختلاط و ارتباط نزدیک مشهدی‌ها با سایر اقوام، ردپایی از زبان‌ها و گویش‌های دیگر نظیر عربی، ترکی، مغولی، افغانستانی (پشتون)، کُردی، انگلیسی، هندی، روسی و فرانسوی را می‌توان در آن دید. اما امروز آنان که از شهر دیگری به مشهد سفر می‌کنند، اثری کم‌رنگ از این لهجه را مشاهده می‌کنند؛ چیزی که شاید تنها به برخی محلات خاص این شهر محدود شود.<ref>{{یادکرد وب| نشانی =http://old.shahrara.com/page,1388,8,10,page,7.html| عنوان = از پتانسیل‌های این لهجه غافلیم؛ نگاهی به ظرفیت‌های پنهان لهجهٔ مشهدی | تاریخ بازدید = ۲۴ دی ۱۳۹۱| ناشر = وبگاه روزنامهٔ ''شهرآرا'' | زبان = فارسی}}</ref>
گویش مشهدی، بازماندهٔ لهجهٔ [[توس|توس قدیم]] است. گویش پارسی دری معیار دارد و ازآنجاکه بزرگترین نامهٔ دری، [[شاهنامه|''شاهنامهٔ'' فردوسی توسی]]، به لهجهٔ قدیم توس نوشته شده، دارای ارزش زیادی است.<ref name="افول لهجهٔ مشهدی">{{یادکرد وب| نشانی =http://old.shahrara.com/page,1388,3,30,page,6.html| عنوان = افول لهجهٔ مشهدی؛ گریز مردمانی گونه‌گون از گذشته‌ای همگون | تاریخ بازدید = ۲۴ دی ۱۳۹۱| ناشر = وبگاه روزنامهٔ ''شهرآرا'' | زبان = فارسی}}</ref>
