عبدالمجید طالقانی: تفاوت میان نسخه‌ها

او متخلص به «مجید» بود و بزرگترین خوشنویس خط [[شکسته‌نستعلیق]] در تاریخ [[خوشنویسی]] ایران به شماربه‌شمار می‌رود. وی در خط شکسته مانند [[میرعماد حسنی|میرعماد]] در [[نستعلیق]] استاد بوده‌است و این خط را به پایه‌ای رسانید که تاکنون کسی بدان نتوانسته‌است برسد.<ref name="لغت نامه دهخدا">لغت نامه دهخدا</ref>

وی در حدود سال [[۱۱۵۰ (قمری)|۱۱۵۰]] هجری قمری در [[روستای مهران]] از توابع [[طالقان]] [[قزوین]] <ref>[http://www.behrah.com/map.php?pn=البرز&cn=طالقان بهاره]</ref> دیده به جهان گشود. در جوانی به [[قزوین]] آمد و پس از فراگرفتن اصول اولیه [[خوشنویسی]] در این شهر ،شهر، به [[اصفهان]] رفت <ref>[http://qazvin.irib.ir/index.php?option=com_content&view=article&id=3861:1389-06-04-03-52-39&catid=102:1389-05-13-04-56-29&Itemid=169 درویش عبدالمجید طالقانی قزوینی]</ref> و به کسوت فقر مشرف گردید و در آن حال به مشق خط روی آورد. در آغاز از روی خط [[میرعماد حسنی|میرعماد]] به تمرین و تعلم پرداخت و در این تجربه به کمال رسید. امّا چون دید نام نامی و آوازه بزرگ استاد، جهانگیر است و او که خود عشق به جاودانگی داشت، در بارقه اشتهار میرِ بزرگ، پرتوی نخواهد یافت، روی به خط شکسته آورد. و استعداد شگرف خود را در کامل کردن این خط زیبا به کار آورد و زمینه خط میراث استادان گذشته را مثل [[میرزا شفیعا|شفیعا]] کمال بخشید.<ref name="فضائلی، حبیب‌الله، اطلس خط">فضائلی، حبیب‌الله، اطلس خط</ref> تا به‌جایی رسید که خط شکسته او در زیبایی و ملاحت و استواری به اوج رسید و بدون رقیب شد.

درویش خوشنویسی را از خط [[نستعلیق]] آغاز کرد ولی پس از مدت کوتاهی به نوشتن خط شکسته پرداخت و دیری نگذشت که در این مسند استاد مسلم شناخته شد. وی به حدی در این خط به مهارت رسید که رونق بازار خط شکسته نویسان گذشته را شکست و با اینکه بعد از او شاگردان و پیروانش به مقام استادی رسیدند، هیچکدام به پایهٔ او نرسیدند و همان طورهمان‌طور که کمال خط نستعلیق به دست [[میر عماد حسنی|میر عماد]] صورت گرفت، خط شکسته را درویش عبدالمجید به حد کمال رسانید.<ref name="فضائلی، حبیب‌الله، اطلس خط"/>

«هدایت» دربارهدربارهٔ درویش می‌گوید: «وی در کسوت درویشانه از قزوین مسافرت به [[اراک|عراق عجم]] و در شهر [[اصفهان]] کسب کمال کرد و در خط شکسته قدرتی کامل حاصل نمود، بعضی او را بر شفیعا و میرزا حسن رجحان داده‌اند. در شهر اصفهان روزگاری در خانه محمد رشید بیگ ولد فتحعلی خان ارشلوی افشار می‌زیست و در سال [[۱۱۸۵ (میلادی)]] در [[اصفهان]] درگذشت، و او را غزل‌های عاشقانه‌ای بوده‌است».<ref name="لغت نامه دهخدا"/>

او در شعر هم تبحر بسیار داشت و از اعضای انجمن ادبی مشتاق به شماربه‌شمار می‌رفت و از [[سبک بازگشت]] پیروی می‌کرد. در شعرهایش «خموش» و «درویش» تخلص وی بود و دیوان غزلیاتش موجود است.<ref name="فضائلی، حبیب‌الله، اطلس خط"/> درویش عبدالمجید مورد توجه ادباء، شعرا، علماء و بزرگان بود و بزرگانی چون [[میرزا عبدالوهاب کلانتر]] و [[محمد رشید افشار]] او را مورد تشویق قرار می‌دادند.

افرادی چون [[سیدگلستانه|سید علی اکبر گلستانه]]، [[میرزا غلام رضا اصفهانی]] در دوره [[قاجار]] و از معاصرین استاد [[مجتبی ملکزاده]] را می‌توان از شاگردان او نام برد. هرچند مستقیماً محضر او را درک نکردند. در این میان میرزا غلام‌رضا ،غلام‌رضا، سید گلستانه و مجتبی ملکزاده بیش از دیگران به شیوه درویش نزدیک شده‌اند.

درویش عبدالمجید را به جرات میتوانمی‌توان یکی از بزرگترین هنرمندان تاریخ برشمرد که با وجود مجال کم و عمر کوتاه خود تاثیریتأثیری عمیق و ماندگار بر هنر پس از خود نهاد. روندی که در حالت عادی به گذر قرنی و تلاش شماری از هنرمندان متبحر نیاز داشت. تعدد آثار این هنرمند خلاق و پرتلاش با توجه به زندگی مشقت بار و کوتاهی دوره یدورهٔ فعالیت هنری او اعجاب انگیز است. همهٔ خطوط باقی‌مانده از او آثار ۱۵ سال آخر عمر اوست. از او آثار فراوانی شامل کتاب، قطعه و مرقع به جای مانده‌است. از گرانبهاترین آثار وی جز قطعات و مرقعات متعدد نسخه [[کلیات سعدی]] است که در [[موزه کاخ گلستان]] تهران (کتابخانه سلطنتی سابق) نگهداری می‌شود و دیگری نگارش دوازده بند از «[[ترکیب بند محتشم کاشانی]]»در رثاء و شهادت [[سید الشهداء]] است<ref name="فضائلی، حبیب‌الله، اطلس خط"/>:

[[جشنواره بین‌المللی خوشنویسی ایران]] به جهت بزرگداشت مقام استاد درویش عبد المجید طالقانی هر دو سال یکبار در شهر [[قزوین]] ، پایتخت خوشنویسی ایران<ref>[http://isna.ir/fa/news/91032011289/وزير-ارشاد-قزوين-پايتخت-خوشنويسي-كشور-مي-شود قزوین پایتخت خوشنویسی ایران]</ref> برگزار می گرددمی‌گردد.<ref>[http://www.bici.ir/ پایگاه اطلاع رسانی دوسالانه خوشنویسی ایران]</ref>