ملا محسن فیض کاشانی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ملا محمدمحسن فیض کاشانی''' {{تتم||۱۰۰۷|[[کاشان]]||۱۰۹۰|[[کاشان]]|ق}} (۹۷۷–۱۰۵۸ هجری شمسی)، حکیم، محدث و عارف دوره [[صفویان|صفوی]] و از بزرگترین دانشمندان شیعه است. نام او محمدمحسن مشهور به ملا محسن و تخلص وی '''فیض''' بوده‌استبوده است.

ملا محمدمحسن داماد بزرگ [[ملاصدرای شیرازی]] بوده‌استبوده است. در [[فقه]] و اصول و [[فلسفه]] و کلام و حدیث و [[تفسیر قرآن]] و شعر و ادب توانا و در تمامی این‌ها و رشته‌های دیگر آثاری از خود به یادگار گذارده‌استگذارده است. البته در پایان عمر، از آنچه به غیر از قرآن و کلام اهل‌بیت نقل و استفاده نموده، پشیمان گشته و آن را بر سبیل تمرین و نقل مطلب و تحرّی حقیقت معرفی نموده‌استنموده است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=ده رساله|نام خانوادگی=فیض کاشانی|نام=محمد بن شاه مرتضی|ناشر=مرکز تحقیقات علمی و دینی امیرالمؤمنین (ع)|سال=۱۳۷۱ ه‍. ش|شابک=|مکان=اصفهان|صفحات=۱۹۶}}</ref>

فهرست شاگردان وی در ذیل آمده‌استآمده است:<ref>«گذر و نظری بر زندگی و شخصیت فیض کاشانی»، خادم حسین فاضلی، مجله معرفت، سال نوزدهم، آذر ۱۳۸۹، شماره ۱۵۶، صفحهٔ ۸۵</ref><ref>معادن الحکمه فی مکاتیب الائمه، نوشته محمد علم‌الهدی فیض کاشانی، جلد ۱، صفحه‌های ۹ و ۱۶</ref>

# محمد مؤمن، پسر برادر فیض از فقیهان و مدرسان دوران خود بوده‌استبوده است.

# ملا شاه فضل‌الله، خواهرزاده فیض و فرزند ملامحمد شریف که حدود چهل تألیف در موضوعهای فقه، تفسیر و کلام داشته‌استداشته است.

از فیض ۱۱۶ عنوان کتاب و رساله به یادگار مانده‌استمانده است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=ده رساله|نام خانوادگی=فیض کاشانی|نام=محمد بن شاه مرتضی|ناشر=مرکز تحقیقات علمی و دینی امیرالمؤمنین (ع)|سال=۱۳۷۱ ه‍. ش|شابک=|مکان=اصفهان|صفحات=۱۸–۲۸}}</ref> البته برخی از این آثار، مربوط به فلسفه، تصوف، فقه، اصول، کلام و … می‌باشد و فیض از آنچه در این زمینه خوانده و نوشته، اظهار پشیمانی و برائت نموده و آن را بر سبیل تمرین و صرفاً نقل مطلب معرفی نموده‌استنموده است.<ref name="ReferenceA" />

{{پایان کوچک}} دیوان «شوق مهدی» توسط انتشارات انصاریان قم به تصحیح [[علی دوانی]] چندین بار منتشر شده‌استشده است.

این کتاب یکی از مهمترین نوشته‌های فیض کاشانی است که توسط محمدرضا دورودیان تفرشی ترجمه شده‌استشده است و موضوع آن در رد مجتهدان و اصولیین می‌باشد و با استدلال و با شواهد از روایت‌های اهل‌بیت اجتهاد و اجماع را بدعت و ضلالت و خلاف روش فکری شیعیان می‌داند.