۲۳ نفر: تفاوت میان نسخه‌ها

در دیداری که این نوجوانان با شخص اول کشور [[عراق]] صدام حسین داشتند وی سعی می‌کند تا با ناراحت شدن از این موضوع که اینها کودکانی بیش نیستند که به زور به جنگ فرستاده شدند، با آن‌ها احساس همدردی کند و به دختر کوچکش «حلا» می‌گوید که شاخه گل‌هایی را به آن‌ها بدهد و بعد با آن‌ها عکس یادگاری می‌گیرد و می‌گوید که بزودی با موافقت [[کمیته بین‌المللی صلیب سرخ]] آن‌ها را به ایران برمی‌گرداند.<ref name="tebyan"/><ref name="article.tebyan">{{cite web |title=دختر صدام برایمان نقاشی نکشید |url=https://article.tebyan.net/105018/%D8%AF%D8%AE%D8%AA%D8%B1-%D8%B5%D8%AF%D8%A7%D9%85-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C%D9%85%D8%A7%D9%86-%D9%86%D9%82%D8%A7%D8%B4%DB%8C-%D9%86%DA%A9%D8%B4%DB%8C%D8%AF}}</ref>

 

 

این ۲۳ نفر که در موضع انفعالی قرار گرفته بودند [[اعتصاب]] غذا می‌کنند تا به جمع دیگر اسیران بازگردند. آن‌ها در نهایت پس از اتفاقات زیادی به خواسته خود می‌رسند ولی تا روز ۲۶ مرداد ۱۳۶۹ در اسارت می‌مانند.