دستگاه گوارش انسان: تفاوت میان نسخه‌ها

از هنگام شروع به جویدن غذا، هضم غذا نیز شروع می‌گردد. دهان در اثر جویدن و [[آنزیم]]های موجود در بزاق باعث گوارش مکانیکی (توسط [دندان]‌ها و ماهیچه‌های [[فک]] پایین) و شیمیایی می‌شود. بزاق مخلوطی از ترشحات سه جفت غدهٔ [[زیرزبانی]]، [[زیرآرواره‌ای]] و [[بناگوشی]] است. مادهٔ دیگری نیز در آن وجود دارد که [[موسین]](جنس گليكوپروتئيني )نام دارد و به هنگام مخلوط شدن با آب به مادهٔ چسبناک و قلیایی به نام[[موکوز]] تبدیل می‌شود و باعث چسبیده شدن ذرات جویده‌شده به هم و تسهیل در بلع می‌شود. غده‌های ترشح‌کنندهٔ موسین در سراسر لولهٔ گوارشی وجود دارند. در بزاق آنزیمی به نام [[پتیالین]] وجود دارد که یک [[آمیلاز]] ضعیف است و از غدد بناگوشی ترشح می‌شود. این [[آنزیم]] [[کربوهیدرات]]‌ها از جمله [[نشاسته]] را به [[مالتوز]] تبدیل می‌کند. آنزیم دیگر موجود در بزاق [[لیزوزیم]] است که باعث [[ضدعفونی]] دهان و از بین رفتن [[باکتری]]ها می‌شود و همچنین ضد عفونی حفره دهان را به عهده می‌گیرد؛ بنابراین بزاق باعث گوارش، ضدعفونی حفرهٔ دهان، کمک به [[حس چشایی]]، مرطوب نگاه داشتن دهان و تسهیل سخن گفتن می‌شود. پس از جویده شدن، غذا در اثر عمل بلع به مری و از طریق آن به معده راه می‌یابد.

پس از جویده شدن غذا، [[زبان]] بالا می‌رود و به [[کام]] می‌چسبد. پس از آن‌که گیرنده‌های مکانیکی گلو تحریک شدند [[زبان کوچک]] نیز بالا می‌رود و راه [[بینی]] را می‌بندد. [[اپی‌گلوت]] نیز راه [[نای]] را بسته و به این ترتیب غذا وارد مری می‌شود و توسط [[حرکات دودی]] [[ماهیچه‌های حلقوی]] مری به دهانهٔ معده می‌رسد. این بخش که [[کاردیا]](اسفنكتر يا دريچه)نام دارد در حالت عادی منقبض بوده و مانع بازگشت غذا از درون معده به مری می‌شود. وقتی امواج دودی به [[کاردیا]] می‌رسند باعث باز شدن آن و ورود غذا به درون معده می‌شوند. آن‌گاه معده توسط [[آنزیم]]ها و حرکات خود غذا را به ماده‌ای خمیری به نام '''کیموس''' تبدیل می‌کنند.