زبان پارسیگ (کتاب): تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴۲:
نویسندهٔ این کتاب، واژگونهٔ دیگران، به [[زبان فارسی میانه|پارسیگ]] پارهپاره ننگریسته و آن را به [[مزدیسنا|مزدیسنی]] و [[آیین مانوی|مانوی]] و [[مسیحیت|ترسایی]] و … بخش نکرده و آن را پیکرهای یکپارچه دیدهاست. وی، در این کتاب، خود [[زبان فارسی میانه|زبان پارسیگ]] را پایهٔ کار خویش نهاده، بدان چونان زبانی زنده و پویا درنگریسته، سرچشمهها را باریکبینانه و سنجشگرانه بررسیده و نمونههایی بسیار از کمابیش همهٔ نوشتههای [[زبان فارسی میانه|پارسیگ]] فرادست آموزنده گذاردهاست. چنین، هر کس، برپایهٔ این کار، خواهد توانست دستور [[زبان فارسی میانه|پارسیگ]] را به نیکی آموزد؛ با [[واژهسازی]] در این زبان آشنا شود؛ [[زبان فارسی میانه|پارسیگ]] را با دیگر [[زبانهای ایرانی|زبانهای ایرانی]] سنجد؛ بیش از چهار هزار واژهٔ [[زبان فارسی میانه|پارسیگ]] را [[ریشهشناسی|ریشهشناسانه]] بررسد؛ و [[واجشناسی]] این زبان را نیز فراگیرد.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=مریم تاجبخش و بزرگمهر لقمان|کد زبان=fa|تاریخ=|وبگاه=|نشانی=http://www.loghman.org/1016-1/|عنوان=پیشدرآمدِ «زبانِ پارسیگ (پهلوی): دستورِ زبان، واژهسازی و واجشناسی»}}</ref>
زبان پارسیگ، پس از «گویایی ارستو» از [[پولس ایرانی|پاول پارسی]] (فیلسوف ایران باستان) و «دیباچهای بر فلسفهٔ تاریخ ایران»، سومین کتاب از مجموعهٔ «خردنامگ» است.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وبگاه=خبرگزاری کتاب ایران|نشانی=http://www.ibna.ir/fa/doc/book/273935|عنوان=پارسیشناسی بدون پارسیگشناسی شدنی نیست}}</ref>
== پیوند به بیرون ==
|