عملکرد صداو سیمای ایران با انتقادات فراوانی روبه‌بوده‌استروبه‌رو بوده‌است. [[مجید محمدی]] در کتاب «سیمای اقتدارگرایی، تلویزیون دولتی ایران» به شرح موارد متعددی از انتقادات وارده بر صداوسیما می‌پردازد، از جمله؛ نقض گستردهٔ [[حقوق پدیدآورندگان]]، حضور بسیار کمرنگ ایرانیان [[اهل سنت]] در برنامه‌های تلویزیون، نادیده گرفتن [[فرهنگ]] مردم حاشیه کشور و محدود شدن حوزه فرهنگی این رسانه به فرهنگ مناطق مرکزی کشور، تحریک پاره‌فرهنگ‌های موجود در کشور با عنوان مقابله با [[تهاجم فرهنگی]]، دخالت گرایش سیاسی مدیریت صدا و سیما در برنامه‌ها به‌طوری‌که آن را به رسانهٔ حزبی و ستاد انتخاباتی یک جناح سیاسی خاص تبدیل کرده‌است، حضور در انواع مجامع و فیلمبرداری و پخش تصاویر افراد بدون رضایت آن‌ها. سانسور برخی از اخبار مهم کشور؛ مانند [[قتل‌های زنجیره‌ای ایران|قتل‌های زنجیره‌ای]]، حضور دوربین تلویزیون در همه جا و تصویربرداری کامل از رخدادها و مراسمی که تقریباً هیچ تصویری از آن‌ها پخش نمی‌شود؛ مانند فیلمبرداری کامل دادگاه [[روزنامه خرداد]] و [[حمله به کوی دانشگاه تهران (۱۸ تیر ۱۳۷۸)|ماجرای کوی دانشگاه]]. که مورد آخر شائبه فعالیت اطلاعاتی و استفادهٔ شخصی مدیران تلویزیون از منابع این سازمان را مطرح می‌کند.<ref>{{پک|محمدی|ص=۲۸–۸|زبان=fa|رف=محمدی}}</ref>
=== مصاحبه گرفتن از زنان دارای آرایش غلیط در تأیید انقلاب و نظام ===
