اسکای ترن: تفاوت میان نسخه‌ها

داگلاس میلویکی، مخترع آمریکایی در سال ۱۹۹۹ طرحی به نام skytran پیشنهاد داد. این طرح در اصل از [[حمل و نقل]] شخصی پرسرعت (personal rapid transit یا [//en.wikipedia.org/wiki/Personal_rapid_transit PRT]) گرفته شده‌است، با این تفاوت که کابین‌های شخصی که همگی در یک سیستم بسته اند، با استفاده از فناوری مگلو بدون تماس با ریل و با سرعت ثابت ۱۶۰ کیلومتر در ساعت حرکت می‌کنند. در این طرح نشان داده شده به دلیل تفاوت‌های اساسی این طرح با قطارهای مغناطیسی ([[قطار مگلو]]) هزینه‌ها به شدت افت می‌کند. به‌طور کلی سه نوع [[سیستم تعلیق]] به نام‌های EMS (سیستم تعلیق الکترومغناطیس) ، EDS (سیستم تعلیق الکترودینامیک) و [//en.wikipedia.org/wiki/Inductrack Inductrack] یا ریل القائی وجود دارد که اولی در آلمان و دومی در ژاپن مورد استفاده قرار گرفته و سومی هنوز در مرحلهٔ آزمایش است. در این طرح، تعلیق از Inductrack استفاده می‌شود. در این صورت ریل‌ها نیازی به نصب تجهیزات خاصی ندارند و تجهیزات اصلی مگلو در خود کابین‌ها نصب می‌شوند، به همین دلیل و به دلیل کوچک‌تر و سبک تر بودن کابین‌ها نسبت به قطار هزینهٔ نصب ریل‌ها بسیار کم تر می‌شود.

 

در این طرح هر ۴۰۰ متر ایستگاهی و جود دارد که در آن کابین‌ها منتظر مسافران هستند. ریلی که کابین‌ها در آن توقف می‌کنند جدا از ریل اصلی است. بنابراین شتاب و کاهش سرعت در ریل دوم انجام می‌گیرد و در ریل اصلی تمامی کابین‌ها با سرعت ثابت ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت با فواصل ثابت و بدون احتمال برخورد با یکدیگر حرکت می‌کنند. برای تغییر ریل در تقاطع‌ها و ایستگاه‌ها از سوئیچ‌های الکترومغناطیسی استفاده می‌شود. ظرفیت این سیستم به اندازهٔ یک اتوبان ۶ لاینه است. محاسبات این طرح نشان می‌دهد، هزینهٔ استفاده از انرژی نیز در مقایسه با اتومبیل، حداقل یک دهم برابر می‌شود.

 

[[رده:ترابری]]

[[رده:ترابری پایدار]]

[[رده:شناوری مغناطیسی]]

[[رده:صنعت]]

[[رده:مونوریل‌ها]]