رموم فارس: تفاوت میان نسخه‌ها

در دوره ساسانی، و قرون اولیه اسلامی، فارس به پنج ولایت (کوره) و پنج ناحیه عشایرنشین (رم) تقسیم می‌شد.

== رم هارم‌ها ==

استخری و سایر مولفینمؤلفین قرون اولیه اسلامی گزارش می‌دهند که «جوم‌های کردان» در پارس بیش از پانصد هزارخانه بوده‌اند، استخری و ابن‌حوقل (حدود ۳۶۷ ه‍.ق.) دقیقاً حدود جغرافیایی این «رموم» را ذکر کرده‌اند. تطبیق داده‌های فوق با [[جغرافیای طبیعی]] فارس روشن می‌کند که

همچنین بازماندگان «رم کاریان» در قرون معاصر، [[باصری|باصری‌ها]]‌ها به شماربه‌شمار می‌روند{{مدرک}} که امروزه در [[استان فارس]] به زندگی کوچی خود ادامه می‌دهند. نام باصری معرب شدهٔ واژهٔ پاساری است که به افراد قبیلهٔ [[پاسارگادیان]] یکی از قبایل ده‌گانهٔ پارس‌ها در دوران هخامنشیان اطلاق می‌شده. پاسارگادیان که [[کوروش]] را در ایجاد سلسلهٔ [[هخامنشیان]] یاری داده بودند در دوره‌های [[اشکانیان]] و [[ساسانیان]] به رم کاریان مشهور شدند. آنها به دلیل این که به [[اردشیر بابکان]] نیز در تأسیس سلسلهٔ ساسانیان کمک کرده بودند؛ مورد توجه وی و سایر شاهان ساسانی قرار گرفتند، به طوری که مرکز حکومتی آنها شهر مذهبی [[کاریان]] شد و نام آنها رم کاریان.

این نام در سده‌های آغازین اسلامی نیز کاربرد داشت. رم کاریان در مقابل حملهٔ اعراب سخت مقاومت کرد و شهر کاریان چهار بار توسط اعراب محاصره و فتح شد و پس از مهاجرت تعدادی از قبایل اعراب به فارس امور حکومتی رم کاریان در اختیار اعراب قرار گرفت. بر طبق سخنان مسعودی مورخ قرن چهارم در سرزمین فارس طایفه‌ای به نام پارسیان زندگی می‌کرده‌اند که بازماندگان همان رم کاریان بوده‌اند. آنها در زمان [[آل‌بویه]] به دو گروه پاساری و بساسیری تقسیم گشته و به ترتیب ضمیمهٔ [[عرب خمسه|ایل عرب خمسه]] و [[ایل قشقایی|ایل ترک]] گشتند. پاساری‌ها و بساسیری‌ها در زمان فتحعلی‌شاه قاجار دوباره با یکدیگر متحد شده و ایل باصری را تشکیل دادند که تا به امروز پابرجا مانده‌مانده و آن‌آن را می‌توان سرسلسله و میراث‌بان فرهنگ و تمدن هخامنشی‌ها و کاریان دانست.

۱- عبدالله شهبازی، «نگاهی دوباره به رموم پارس»، ''مقدمه‌ای بر شناخت ایلات و عشایر''، تهران: نشر نی، ۱۳۶۹، صص ۸۷- ۱۱۸۸۷–۱۱۸.

۳- احسان یوسفی، «عشایر پارس٬ایل باصری»٬ ، ''کردان پارس''٬، شیراز٬شیراز، انتشارات قشقایی٬قشقایی، ۱۳۹۳