منوچهر آتشی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز تمیزکاری یادکردها (وظیفه ۱۹) |
جز تمیزکاری پانویس‌های کوتاه (وظیفه ۲۱) |
||
خط ۵۷:
== سبک شعری ==
''منوچهر آتشی'' در اواخر دههٔ ۳۰ با ''آهنگ دیگر'' در شعر معاصر به تجربه‌ای تازه دست می‌زند. او با کشف و شهود در طبیعت جنوبی و وحشی به نوعی خشونت غریزی در شعر دست می‌یابد. اما آنچه خشونت شعری آتشی را از عنصر خشونت آشفته و غیر منسجم برخی از شاعران قبل و بعد از خودش (مثلاً از [[نصرت رحمانی]] یا [[کیومرث منشی‌زاده]]) متمایز می‌کند به‌جز حضور «جنوب»، لحن [[حماسه|حماسی]] آن است.<ref
شعرهای آتشی در دهه‌های ۳۰ و ۴۰ و ۵۰ شعر [[کویر]] است و عناصر طبیعی این کویر [[حماسه]] و خشونت را با هم می‌آمیزد. گذشته از آن، عشق و امید و آرزو نیز خود را به این طبیعت جنوبی غرق می‌کند و احساس تنها در مثلث خشونت-حماسه-جنوب چهره نشان می‌دهد.<ref>{{پک|احمدی|۱۳۶۹|ف=موج سوم در ترازو - بخش اول|ش
آتشی بر شاعران بسیاری در ایران تأثیر گذاشته‌است و نیز شاعران بسیاری را تربیت کرده‌است. در همین زمینه محمدعلی بهمنی در غزلی تأکید می‌کند:{{سخ}}
تو آتشی و تمام من از تو شعله‌ور است/ نه من، که روشنی نسلم از شماست هنوز
| |||