دیاکو: تفاوت میان نسخه‌ها

محدودهٔ سرزمین ماد در روزگار باستان در آذربایجان از سمت شمال به [[ارس|رود ارس]] و [[البرز|رشته‌کوه البرز]]، از مشرق به [[دشت کویر]] و از مغرب و جنوب به [[زاگرس|رشته‌کوه زاگرس]] محدود می‌شد.<ref>{{پک|دیاکونوف|۱۳۸۶|ک=تاریخ ماد|ص=۷۹}}</ref> آنچه از متون آشوری برمی‌آید، آن است که مادها از سدهٔ نهم تا هفتم پیش از میلاد نتوانسته بودند چنان پیشرفتی بیابند که سبب هم‌گرایی و اتحاد و سازمان‌یافتگی قبایل و طوایف پراکندهٔ ماد بر محور یک رهبر و فرمان‌روای برتر و واحد که بتوان وی را پادشاه کل سرزمین‌های مادنشین نامید شده باشند.<ref>{{پک|بریان|۱۳۷۸|ک=تاریخ امپراتوری هخامنشیان|ص=۹۴}}</ref> پادشاهان آشور در ضمن لشکرکشی‌های پرشمار خود به قلمرو سکونت مادها، همواره با شمار فراوانی از «شاهان محلی» روبه‌رو بوده‌اند و نه یک پادشاه واحد حاکم بر کل سرزمین‌های مادنشین.<ref>{{پک|کامرون|۱۳۶۵|ک=ایران در سپیده‌دم تاریخ|ص=۱۲۴}}</ref> پس از مرگ سارگن دوم در ۷۰۵ پیش از میلاد توجهٔ آشوریان به نقطهٔ دیگری دور از نجد ایران معطوف شد. این فرصت با بیم همیشگی از حملهٔ آشوریان موجب تشکیل اتحادیه‌ای از شاهزادگان و شهریاران ماد شد. رهبران این جنبش پیروان دیاکو بودند.<ref>{{پک|فرای|۱۳۸۶|ک=میراث باستانی ایران|ص=۱۱۵}}</ref>