خسرو انوشیروان: تفاوت میان نسخه‌ها

 

=== ساختن شهر رومیه برای کوچ‌یافتگان شهر انطاکیه ===

خسرو انوشیروان برای اسیران و کوچ یافتگان شهر [[انطاکیه]]، شهری در نزدیکی تیسفون ساخت و این شهر را رومیه (رومگان) نامید و نام واقعی آن شهر «وه آنتیوخ خسرو» بود.<ref>{{پک|رجبی |۱۳۸۷|ک=هزاره‌های گمشده |ص=۲۸۶}}{{سخ}}{{پک|جلیلیان |۱۳۹۶|ک=تاریخ تحولات سیاسی ساسانیان |ص=۳۷۹}}{{سخ}}{{پک|شیپمان|۱۳۸۴|ک=مبانی تاریخ ساسانیان|ص=۶۱}}{{سخ}}{{پک|مشکور|۱۳۶۶|ک=تاریخ سیاسی ساسانیان|ص=۷۲۳}}{{سخ}}{{پک|مشکور|۱۳۶۶|ک=تاریخ سیاسی ساسانیان|ص=۸۷۶}}{{سخ}}{{پک|کریستین سن|۱۳۴۵|ک=ایران در زمان ساسانیان|ص=۴۰۹}}{{سخ}}{{پک|گرانتوسکی|۱۳۵۹|ک=تاریخ ایران از زمان باستان تا امروز|ص=۱۹۶}}</ref>

و به گفتهٔ ''پروکوپیوس'': «این شهر را انطاکیه خسرو می‌نامند که یک روز تا تیسفون فاصله داشت.» به دستور خسرو در شهر جدید برای کوچ یافتگان حمام‌هایی ساخته شد و حتی میدان‌های بزرگی ساختند تا مردم بتوانند مانند قبل در شهر خود زندگی کنند و بتوانند بازی کنند. خسرو به کوچ یافتگان، آزادی و رفاه و آسایش بخشید. آن‌ها می‌توانستند همان گونه که در شهر خود به شیوهٔ رومی زندگی می‌کردند در شهر تازه انطاکیه خسرو، به همان گونه زندگی کنند. به قول ''مسعودی'': «برای بنای رومیه مرمر، سنگ سپید و انواع موزاییک که از سنگ و شیشه پخته می‌شد از سوریه به نزدیکی مداین آورده شده‌بود». همچنین خسرو تمام کسانی را که از دیگر شهرها همراه خود آورده‌بود از جمله موسیقی‌دانان و ارابه‌رانان را به شهر تازه فرستاد. خسرو از مردم آنجا خواست خود را رعایای شاهنشاه بنامند و فقط از فرمان شاه اطاعت کنند و همچنین اگر اسرای رومی فرار می‌کردند به شهر رومیه پناه می‌آوردند و یکی از مردم شهر آن‌ها را به خویشاوندی می‌گرفتند و حتی مالک اصلی آن‌ها دیگر قادر به بازگرداندن آن‌ها نبود.<ref>{{پک|مشکور|۱۳۶۶|ک=تاریخ سیاسی ساسانیان|ص=۸۷۶–۸۷۷}}{{سخ}}{{پک|جلیلیان |۱۳۹۶|ک=تاریخ تحولات سیاسی ساسانیان |ص=۳۷۹}}{{سخ}}{{پک|رجبی |۱۳۸۷|ک=هزاره‌های گمشده |ص=۲۸۶–۲۸۷}}</ref>