گیاهان دارویی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز تمیزکاری پانویس‌های کوتاه (وظیفه ۲۱) |
لینک به متن |
||
خط ۴:
== تاریخچه ==
[https://www.digikala4.ir/category/natural-treatment/ در پزشکی کهن،داروها از گیاهان بدست می آمدند.در تولد رستم موبد پزشک،به دستور سیمرغ مرهمی از کوبیدن گیاهی مخصوص و آمیختن آن با شیر و خشک کردن آن در سایه،ساخته و بر زخم عمل رودابه می گذارد.نکتهٔ ظریف این دستور،توصیه به خشک کردن مرهم در سایه است تا خواص آن در اثر نور آفتاب و گرما از بین نرود،توصیه‌ای که امروز هم در نگهداری داروها به قوت خود باقی است.
شناخت مواد دارویی مورد] استفادهٔ [[مصر باستان|مصریان قدیم]] از روی [[پاپیروس]]های مقدسی که از آنان به جای مانده‌است، میسر می‌باشد. باارزش‌ترین این پاپیروس‌ها «پاپیروس اسمیت» است. مصریان تقریباً از همهٔ قسمت‌های گیاه استفاده می‌کردند. طب [[تمدن بابل|بابل]] توسط الواح کوچکی که نام داروها را به [[خط میخی]] روی آن‌ها نوشته‌اند بر جای مانده‌است. عناصری که آن‌ها بکار می‌بردند اساساً ریشهٔ گیاهی داشته‌است. در دستورهای بابلی‌ها برخلاف مصریان وزن و اندازه ذکر نشده‌است. در متون [[هند]] قدیم گیاهان طبی به دو گروه تقسیم می‌شوند. گروه اول یا به‌عنوان [[مسهل]]، قی‌آور یا [[ملین]] به کار می‌روند یا باعث ترشح بینی می‌شوند و گروه دیگر [[مسکن (دارو)|مسکّن]] هستند. در کنار [[طب سوزنی]] که در [[چین]] اختراع شده، مهم‌ترین قسمت [[طب سنتی چین]] علم داروهای گیاهی بوده‌است. یک رسالهٔ داروسازی به نام [[پن تسائو کانگ مو]] (Pen Ts'ao Kang Mu) در سال ۱۵۹۷ تکمیل و منتشر شد. این رساله ۸۱۶۰ نسخه دارد که بر ۱۸۷۱ ماده که عموماً ریشهٔ گیاهی دارند متکی است.<ref>{{پک|ولاگ|استودولا|۱۳۹۲|ک=گیاهان دارویی|ص=۱۵}}</ref>
[[گیاه‌شناسی]] در ایران قبل از اسلام نیز سابقهٔ طولانی داشت. در [[اوستا]] بارها از «اورورو بیشه زو» (گیاه درمانی) ستایش شده‌است و واژهٔ اورورو به معنی گیاه فرشته نگهبان [[امرتات]] (امرداد) که خود یکی از [[امشاسپندان]] و کمال جاودانگی است در اوستا آمده‌است. پزشکان ایرانی از صدها گیاه و رستنیِ درمان‌بخش آگاه بودند و آن‌ها را مقدس می‌شمردند. مقدس‌ترین این گیاهان ۳۰ نوع بود که نمادی از نام روزهای سی‌گانهٔ یک ماه بود. به‌طور مثال نام روز [[آذر]] که نماد گیاهی آن در [[اوستا]] «اثرگون» نام دارد و آن نوعی [[گل همیشه بهار]] است که دم کردهٔ آن محرک [[سلسله اعصاب]] است و برای رفع خستگی استفاده می‌شد.<ref name="shafaqna.com">{{یادکردوب|نشانی=http://shafaqna.com/persian/services/other-news/item/37292-چکیده-ای-از-گیاه-شناسی-ابن-بیطار|عنوان= چکیده‌ای از گیاه‌شناسی ابن بیطار |تاریخ بازدید=۱۲ اسفند ۱۳۹۴|ناشر=خبرگزاری بین‌المللی شیعه}}</ref> نام «دارو» نیز از ریشه واژه ایرانی «دار» به معنی درخت است و در [[زبان پارسی میانه|زبان پهلوی]] به «داروگ» تغییر شکل یافته و واژه انگلیسی و فرانسه «drug» از همین ریشه [[زبان فارسی|فارسی]] ساخته شده‌اند.<ref>{{یادکردوب|نشانی=http://www.sid.ir/fa/VEWSSID/J_pdf/3001513890201.pdf|عنوان= گیاه درمانی و پزشکی در ایران باستان|تاریخ بازدید=۳ فروردین ۱۳۹۵|ناشر=فصلنامه تاریخ پزشکی، سال دوم، شماره دوم، بهار ۱۳۸۹}}</ref>
| |||