محمد: تفاوت میان نسخه‌ها

* {{متن قرآن|مُّحَمَّدٌ رَّسُولُ اللَّـهِ ۚ وَالَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَی الْکُفَّارِ رُحَمَاءُ بَیْنَهُمْ ۖ تَرَاهُمْ رُکَّعًا سُجَّدًا یَبْتَغُونَ فَضْلًا مِّنَ اللَّـهِ وَرِضْوَانًا ۖ سِیمَاهُمْ فِی وُجُوهِهِم مِّنْ أَثَرِ السُّجُودِ ۚ ذٰلِکَ مَثَلُهُمْ فِی التَّوْرَاةِ ۚ وَمَثَلُهُمْ فِی الْإِنجِیلِ کَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوَیٰ عَلَیٰ سُوقِهِ یُعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِیَغِیظَ بِهِمُ الْکُفَّارَ ۗ وَعَدَ اللَّـهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ مِنْهُم مَّغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِیمًا|ترجمه=محمد پیامبر خداست؛ و کسانی که با اویند، بر کافران، سختگیر [و] با همدیگر مهربانند. آنان را در رکوع و سجود می‌بینی. فضل و خشنودی خدا را خواستارند. علامت [مشخصّه] آنان بر اثر سجود در چهره‌هایشان است. این صفت ایشان است در تورات، و مثَل آنها در انجیل چون کشته‌ای است که جوانه خود برآورد و آن را مایه دهد تا ستبر شود و بر ساقه‌های خود بایستد و دهقانان را به شگفت آورد، تا از [انبوهی] آنان [خدا] کافران را به خشم دراندازد. خدا به کسانی از آنان که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند، آمرزش و پاداش بزرگی وعده داده‌است.|سوره=۴۸|آیه=۲۹}}</ref><ref>{{پک|Déclais|ف=Names of the Prophet|ک=Encyclopaedia of the Qur'an|زبان=en}}</ref> رایج‌ترین نام پیامبر اسلام است. وی همچنین به «الامین» (قابل اعتماد) معروف بود.<ref>{{پک|Rodinson|2002|ک=Muhammad: Prophet of Islam|ص=53|زبان=en}}</ref> محمد (ص) اسامی بسیار دیگری دارد، از جمله «اسامی مقدس» که به باور مسلمانان خداوند به او بخشیده و در موقعیت‌های متفاوت به آن نام‌ها خوانده شده‌است. از بین این نام‌ها، «احمد» (به معنای ''مورد ستایش‌ترین'') به عنوان نام آسمانی و باطنی پیامبر، بیشتر مورد توجه‌است و باور دانشمندان اسلامی طی قرون متمادی بر این بوده‌است که وقتی [[عیسی]] از فرمانروایی [[فارقلیط]] (پاراکلتوس) در آینده سخن می‌راند، به احمد اشاره دارد.<ref group="پانویس">{{متن قرآن|وَإِذْ قَالَ عِیسَی ابْنُ مَرْیَمَ یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ إِنِّی رَسُولُ اللَّـهِ إِلَیْکُم مُّصَدِّقًا لِّمَا بَیْنَ یَدَیَّ مِنَ التَّوْرَاةِ وَمُبَشِّرًا بِرَسُولٍ یَأْتِی مِن بَعْدِی اسْمُهُ أَحْمَدُ ۖ فَلَمَّا جَاءَهُم بِالْبَیِّنَاتِ قَالُوا هَـٰذَا سِحْرٌ مُّبِینٌ|ترجمه=و هنگامی را که عیسی پسر مریم گفت: «ای فرزندان اسرائیل، من فرستاده خدا به سوی شما هستم. تورات را که پیش از من بوده تصدیق می‌کنم و به فرستاده‌ای که پس از من می‌آید و نام او «احمد» است بشارتگرم.» پس وقتی برای آنان دلایل روشن آورد، گفتند: «این سحری آشکار است.»|سوره=۶۱|آیه=۶}}</ref><ref>{{پک|Nasr|2005|ف=Muhammad|ک=Britannica|زبان=en}}</ref> همچنین قرآن برای خطاب‌قراردادن پیامبر، از برخی دیگر از اسامی چون: ''نبی'' (پیامبر)، ''رسول'' (فرستاده)، ''طاها''<ref group="پانویس">{{به عربی|طه}}</ref> (تطهیر کننده، پاک و راهنما)، ''یاسین''<ref group="پانویس">{{به عربی|یس}}</ref> (مرد کمال)، ''مصطفی'' (برگزیده)، ''عبدالله'' (بندهٔ عالی خدا)، ''حبیب‌الله'' (محبوب خدا)، ''ذکرالله'' (یادآور خدا)، ''امین'' (مورد اعتماد)، ''سراج'' (روشنگر راه راست)، ''منیر'' (روشنگر جهان)، ''هدی'' (رهنمای حقیقت)، ''غیاث'' (یاری‌کننده)، ''بشیر'' (هشداردهنده)، ''نذیر'' (یادآور)، ''مذکر'' (تذکّردهنده)، ''شهید'' (گواه) و ''مبشر'' (حامل خبر خوش)، بهره می‌جوید. گاهی محمّد، با توجه به موقعیت او در هنگام وحی، با نام‌هایی مورد خطاب قرار گرفته‌است: به‌طور مثال او در قرآن در آیات ۷۳:۱ و ۷۴:۱، ''مزمّل'' و ''مدثر'' (به معنی «جامه به‌خود پیچیده») خوانده شده‌است.<ref>{{پک|Nasr|2005|ف=Muhammad|ک=Britannica|زبان=en}}</ref><ref>{{پک|Rubin|ف=Muhammad|ک=Encyclopaedia of the Qur'an|زبان=en}}</ref> هرچند قرآن در برخی آیات تفاوت قائل‌شدن بین پیامبران را منع می‌کند ولی در آیهٔ ۴۰ سورهٔ احزاب، محمّد را «[[خاتم‌الانبیاء|خاتم‌النبیین]]»<ref group="پانویس">{{متن قرآن|مَّا کَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِّن رِّجَالِکُمْ وَلَـٰکِن رَّسُولَ اللَّـهِ وَخَاتَمَ النَّبِیِّینَ ۗ وَکَانَ اللَّـهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمًا|ترجمه=|سوره=۳۳|آیه=۴۰}}</ref> می‌خواند.<ref>{{پک|Ernst|2004|ک=Following Muhammad|ص=80|زبان=en}}</ref>