غیبت صغرا: تفاوت میان نسخه‌ها

 

از دیدگاه تاریخی، باور به دوازده امام و اینکه امام دوازدهم همان مهدی موعود است به‌طور تدریجی در میان شیعیان تکامل یافت.<ref>{{harvnb|Sachedina|1981|p=109}}</ref><ref>{{harvnb|Poonawala|2000-2001|pp=455–459}}</ref><ref>{{harvnb|Kohlberg|1976|p=533}}</ref> به نظر می‌رسد مدتی طول کشید تا این نظریه به صورتبندی نهایی خود برسد و پس از آن هم توجیه‌ها و تبیین‌های دینی گسترده‌ای در موردش ارائه شد.<ref>{{harvnb|Gleave|2004|p=274}}</ref> شیعیان با دو رویکرد [[حدیث|حدیثی]] و [[علم کلام|کلامی]] به تبیین نظریهٔ غیبت برخاستند.<ref name="Sachedina 1981 79">{{harvnb|Sachedina|1981|p=79}}</ref> [[کلینی]] (و. ۳۲۹ ه‍.ق / ۹۴۱ م). در احادیث باب غیبت کتاب ''[[اصول کافی]]'' —که در خلال دوره سفرا (موسوم به غیبت صغرا) گرد آورد— به موضوع غیبت و علت آن پرداخت.<ref>{{harvnb|Sachedina|1981|pp=83–5}}</ref> به‌خصوص [[نعمانی]] در کتاب [[الغیبة (نعمانی)|الغیبه]] به تبیین نظریه غیبت از طریق احادیث پرداخت و او برای نخستین بار اصطلاحات «غیبت صغرا» و «غیبت کبرا» را به کار برد.<ref>{{harvnb|Sachedina|1981|p=83}}</ref> پس از وی [[شیخ صدوق|ابن بابویه]] (و. ۹۹۱–۹۹۲) در کتاب [[اکمال الدین|کمال الدین]] در خصوص گردآوری احادیث مربوط به امام دوازدهم و غیبت وی کوشید.<ref name="Sachedina 1981 79"/> از دیگر سو، متخصصان علم کلام از جمله [[شیخ مفید]] (و. ۴۱۳ ه‍.ق / ۱۰۲۳ م). و شاگردانش بخصوص [[سید مرتضی]] (۱۰۴۴–۱۰۴۵) به تدوین نظریات کلامی امامت جهت تبیین ضرورت وجود امام زنده در شرایط غیبت پرداختند.<ref>{{harvnb|Sachedina|1981|pp=79–80}}</ref>

 

== مهمترین علل غیبت صغرا ==