پرویز ناتل خانلری در مقدمهٔمقدّمهٔ کتاب ''غزل‌های حافظ'' در سال ۱۳۳۷ اظهار امیدواری کرده‌بودکرده بود که با استفاده از نسخه‌های کهن، دیوان کامل [[حافظ]] تهیهتهیّه و منتشر گردد. این فکر پس از بیست‌ودو سال تحققتحقّق یافت و در سال ۱۳۵۹ ''دیوان خواجه شمس‌الدینشمس‌ّالدین محمدمحمّد حافظ'' توسطتوسّط [[بنیاد فرهنگ ایران]] انتشار یافت. دکتر خانلری در تنظیم ''[[دیوان حافظ]]'' متن ۴۸۶ غزل حافظ را پس از بررسی و مقایسهٔ ضبط ۱۴ نسخهٔ اساس خود به ترتیب حروف تهجیِتهجّیِ قافیه‌های غزل‌ها در صفحات سمت راست کتاب قرار داده‌است. در صفحات مقابل، برای هر غزل نخست نشانه‌های معرفمعرّف نسخه‌هایینسخه‌هائی که آن غزل را درج کرده‌اند در بالای صفحه و به‌دنبالبه دنبال آن ترتیب ابیات آن غزل در نسخه‌های مأخذ، و سپس اختلاف نسخه‌ها در ضبط کلمات و عبارات در مورد هر بیت نقل گردیده‌است.<ref>''مقدمه‌ای بر تدوین غزل‌های حافظ''، دکتر سلیم نیساری، ۱۳۶۷</ref> ''دیوان حافظ'' چاپ خانلری، با وجود چندین ویرایش دیگر از غزل‌های حافظ، که طیطیّ سی سال پس از آن انتشار یافته‌است، اعتبار خود را حفظ کرده و مورد استفادهٔ محققانمحقّقان است.
