حیث تاریخی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تاریخیت''' یا '''حیث تاریخی''' یکی از بنیادی‌ترین اوصاف نحوه هستی انسان است. از نظر برخی فیلسوفان، آدمی از نحوه [[هستی]]‌ای برخوردار است که خاص خود اوست و هیچ موجودی غیر از انسان واجد این نحوه هستی خاص نیست. این نحوه هستی خاص، در زبان فارسی [[جان]]، در زبان [[افلاطون]] [[روح]]، در زبان کانت [[قوه خیال استعلایی]]، در زبان [[کی‌یرکگور]]، [[اگزیستانس]] و در زبان [[هایدگر]]، [[دازاین]] نامیده می‌شود. انسان یگانه موجودی است که تاریخی است و در خصوص هر موجود دیگری که سخن از تاریخ می‌رود (مثل تاریخ جنگل‌ها، تاریخ آتشفشان‌ها، تاریخ زمین و ...) در واقع این انسان است که به آنها تاریخ بخشی می‌کند. هیچ موجودی غیر از انسان، تاریخ در معنای دقیق کلمه ندارد. نحوه هستی آدمی، بالذات تاریخی است.<ref>[{{یادکرد وب |url=http://abdolkarimi.org/post/17 |title=رهبری تمدنی و نه رهبری سیاسی (پاسخ بیژن عبدالکریمی به عبدالکریم سروش)] |accessdate=۱۵ ژانویه ۲۰۱۳ |archiveurl=https://web.archive.org/web/20130111033211/http://abdolkarimi.org/post/17 |archivedate=۱۱ ژانویه ۲۰۱۳ |dead-url=yes }}</ref>