این روش برای بیماران نزدیک بینی که آستیگماتیسم بیش از یک دیوپتر دارند مناسب نیست. اما در بیمارانی که دچار قوز قرنیه هستند و معمولاً هم دچار آستیگماتیسم می باشند موثر است.
*
== روش‌های درمان ==
به‌طور کلی روش‌های درمان قوز قرنیه به چهار مرحله تقسیم می‌شود.
* در مراحل اولیه بیماری، تجویز عینک توسط پزشک تا حد زیادی باعث اصلاح دید می‌شود البته باید توجه داشت بیماری ماهیت پیشرونده دارد در نتیجه نمره عینک تجویز شده تغییر خواهد کرد.
* با پیشرفت بیماری و افزایش نزدیک بینی و آستیگماتیسم نامنظم مرحله‌ای فرا می‌رسد که دیگر با عینک نمی‌توان دید را اصلاح کرد و برای اصلاح دید باید از لنزهای تماسی سخت (Hard Contact Lens) استفاده کرد. وقتی لنز سخت روی قرنیه قرار می‌دهیم لایه اشکی که بین لنز و قرنیه ایجاد می‌شود نامنظمی را اصلاح می‌کند. بیمارانی که قادر به تحمل لنزهای سخت نمی‌باشند می‌توانند از لنزهای هیبریدی (ترکیبی از سخت و نرم) استفاده کنند.
* از دیگر درمانهای جراحی قوز قرنیه استفاده از حلقه‌های داخل قرنیه می‌باشد؛ این نوع از درمان در بعضی از قوزهای خفیف تا متوسط که کنتاکت لنز را نمی‌توانند تحمل کنند، کاربرد دارد. این حلقه‌ها با کاهش میزان آستیگماتیسم نامنظم به بهبود بینایی کمک می‌کنند. میزان موفقیت درمان با حلقه‌های داخل قرنیه بسیار متغیر و از فردی به فرد دیگر متفاوت خواهد بود و نتایج عمل در بیماران کراتوکونوس (قوز قرنیه) متفاوت است. در این بیماران قرار دادن رینگ به‌طور متوسط باعث بهبود دو خط دید در نیمی از بیماران می‌گردد. در واقع در بیماران قوز قرنیه این عمل باعث می‌شود بیماری که قبل از عمل با عینک دید خوبی نداشته‌است پس از قرار دادن رینگ به دلیل کاهش نامنظمی‌های قرنیه با عینک جدید دید بهتری نسبت به قبل از عمل داشته باشد. البته این روش در تمام بیماران قابل انجام نیست.
* یکی از درمانهای جدید قوز قرنیه ایجاد پیوند متقاطع بین رشته‌های کلاژن قرنیه (Corneal collagen cross-linking یا CXL) با استفاده از [[اشعه فرابنفش]] UV-A و داروی [[ریبوفلاوین]] است. در این روش پس از برداشتن لایه سلول‌های سطحی (اپیتلیوم) قرنیه، به مدت سی دقیقه (هر ۳ دقیقه یک بار) قطره ریبوفلاوین۱/. درصد در چشم ریخته می‌شود و سپس طی مدت سی دقیقه بعدی در حالیکه هر ۵ دقیقه یک بار قطره مذکور در چشم چکانده می‌شود، [[اشعه ماوراء بنفش]] به قرنیه تابانده می‌شود. این کار باعث افزایش پیوندهای متقاطع بین رشته‌های [[کلاژن]] قرنیه و در نتیجه افزایش استحکام قرنیه می‌شود. دیده شده‌است که پیشرفت بیماری تقریباً در ۱۰۰٪ موارد متوقف شده و در نیمی از موارد قرنیه اندکی مسطح تر شده و بیماری کمی (حدود ۲٫۸۷ دیوپتر) بهبود یافته‌است و بینایی ۱٫۴ خط بهتر شده‌است. این روش باعث می‌شود نیازی به پیوند قرنیه نیاز نباشد. در این روش بینایی فرد با و بدون عینک بهبود یافته و میزان آستیگماتیسم، کاهش قابل ملاحظه‌ای خواهد داشت. بهترین داوطلبان این روش عبارتند از: بیمارانی که به تازگی برای آن‌ها تشخیص کراتوکونوس داده شده، افراد جوان و میانسالی که بیماری آن‌ها پیشرونده است، کسانیکه دچار هیدروپس یا اسکار سفید بروی قرنیه نشده‌اند و همچنین کسانیکه لنز تماسی روی چشمشان خوب فیت نمی‌شود.
