دیستورشن: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
خط ۱۳:
[[چاک بری]] اولین هنرمندی است که اوردرایو را در آثارش به کاربرده است و او را آغاز کننده این دوران می‌دانند. او از آمپلی‌فایرهایی استفاده می‌کرد که دهانه خروجی کوچکی داشتند و این کوچکی خروجی صدا، به صوت خروجی از گیتار چاک، صدای اوردرایو می‌داد. این را می‌توان به وضوح در اولین اثر مشهورش به نام «میبلین» مشاهده کرد. بعدها او از آمپلی‌فایرهای بزرگتری استفاده کرد که در نتیجه افکت اوردرایو از صدای گیتار او حذف شد. اولین استفاده‌های هدفمند از دیستروشن به علت خرابی و آسیب آمپلی‌فایرها یا بلندگوها بوده است، [[نوازنده گیتار|نوازندگان گیتار]] ممکن بوده است که از یک مداد، تیغ اصلاح و یا یک پیچ‌گوشتی برای پر کردن سوراخ بلندگو استفاده کرده باشند و در نتیجه این کار صدای دیسترون دار را در ضبط آثارشان بکار گرفتند.
[[لئو فندر]] سازنده شرکت تولیدی [[گیتار]] و آمپلی‌فایر [[فندر]]، با مشاهده این اتفاقات تصمیم گرفت تا گونه جدیدی از آمپلی‌فایرهای خود را با توانایی ارائه اوردرایو محدودی بدون دیستورت واقعی سیگنال‌ها، به بازار عرضه کند. مدل‌های ابتدایی آمپلی‌فایرهای فندر با نام‌های «توید» و «بلک‌فیس» نمونه های خوبی از صدای کلین گیتار هستند. بسیاری از آمپلی‌فایرهایی که بعدا طراحی شدند از همین مدل‌ها الهام گرفته‌اند. اما انقلاب آمپلی‌فایرهای دیستروشن دار را [[جیم مارشال]] از شرکت [[مارشال آمپلی‌فایر]] طراح کرد، زمانی که او از یک مدل آمپلی‌فایر فندر الهام گرفت و در انگلستان آمپلی‌فایری را عرضه کرد که توانایی ایجاد افکت اوردرایو را بر روی سیگنال‌ها داشت. خیلی زود این مدل تبدیل به آمپلی‌فایر محبوب شد و در موسیقی های محلی بکار گرفته شد و این موضوع آغازی بود برای پیدایش «صدای مارشال» که ضخامت و قدرت نهفته در اصوات درون آن را می‌توان در آثار [[هارد راک]] آن زمان مشاهده کرد.
==منبع==
| |||