'''علی بن محمد بن علی گرگانیجرجانی'''([[۷۴۰ (قمری)|۷۴۰]] [[گرگانگرگانج]] - [[۸۱۶ (قمری)|۸۱۶ق]] [[شیراز]]) معروف به '''میر سید شریف''' از نامداران [[علم کلام]]، [[حکمت]] و [[ادب]] و [[منطق]] بوده‌است. وی [[حنفی]] مذهب و [[اشاعره|اشعری]] مسلک است که بیشترین آوازه اش به دلیل شروح و حواشی ارزشمند وی بر آثار پیشینیان است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=روضة الصفا|نام خانوادگی=|نام=|ناشر=|سال=|شابک=|جلد=7|مکان=|صفحات=3537 - 3538}}</ref> میر سید شریف بر این باور بود که در تصویری که فردگرایان مطلق از [[شیعه]] و [[سنی]] برای خود ساخته بودند، ویژگی اصلی یکپارچگی اسلامی را تغییر داده‌اند، و از اینرو می‌رسید شریف در مقام تجدید حیات آن برآمد.
میر سید شریف ـ همچون تفتازانی ـ از شاگردان [[قطب‌الدین رازی|قطب الدین رازی]] بوده و میان این دو شاگرد مناظراتی نیز صورت گرفته‌است. به گفته برخی مورخان: در اکثر مجالس، امیر سید شریف به سبب حدّت طبع و جودت ذهن بر جناب مولوی (تفتازانی) در بحث غلبه می‌کرد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=حبیب السیر|نام خانوادگی=|نام=|ناشر=|سال=|شابک=|جلد=3|مکان=|صفحات=547}}</ref>
میر سید شریف جرجانی (گرگانی) در سال ۷۴۰ قمری در قریه طاغو (طاعون) در نزدیکی استرآباداورگانج (استان خوارزم در غرب ازبکستان کنونی) متولد شد. او از علما و دانشمندان دوره آل مظفر و تیموریان بوده است. سال ۸۱۶ در روز چهارشنبه، ششم ربیع‌الثانی در شیراز بدرود حیات گفته و آرامگاه وی در محله سردزک شیراز می‌باشد.
بسیاری از مؤلفین اهل سنت، وی را سنی حنفی مذهب دانسته‌اند ولیکن گروهی از مؤلفین شیعه وی را شیعه مذهب دانسته‌اند.
