بال: تفاوت میان نسخه‌ها

وقتی [[پرنده]] بال می‌زند، نیروی مقاومت هوا به زیر بال فشار وارد کرده و پرنده را به بالا می‌کشاند. هنگام حرکت به جلو، نیروی مقاومت هوا که در جلو و زیر بال‌ها وجود دارد، همراه با چرخش خاصی که پرنده به بال‌ها می‌دهد، هوا را با فشار به عقب می‌راند و در نتیجه پرنده به بالا و جلو حرکت می‌کند. بال‌ها به دلیل شکل مقعر و سطح وسیعی که ناشی از وجود پرها است، می‌توانند فشار هوا را در سطح بالایی کاهش دهند، ولی برعکس در سطح زیرین حداکثر فشار را داشته باشند. در نتیجه پرواز پرنده در اثر عوامل مکانیکی ناشی از رابطهٔ متقابل پرها و فشار هوا حاصل می‌گردد. اگر جریان عمودی هوا به سمت بالا، دارای حرکت و سرعت باشد، کمک زیادی در بردن پرنده به مسیرهای طولانی، بدون بال زدن و از دست دادن انرژی می‌کند. این گونه جریان‌های هوا اغلب بر روی دریا اتفاق می‌افتد و مرغان دریایی هنگام مهاجرت از این جریان‌ها حداکثر استفاده را می‌کنند.<ref>منصوری، جمشید: مقدمه‌ای بر پرنده‌شناسی. نشر: اشرفی. تهران ۱۳۶۲.</ref>

پرواز قوینیرومند پرندگان دریایی، بازها، عقاب‌ها و کرکس‌ها[[کرکس]]‌ها ناشی از کارایی [[آیرودینامیک|آیرودینامیکی]] بال‌ها و پدیده هواشناختی است. این امر بدین صورت است که ابتدا پرنده با بال زدن شدید خود را تا ارتفاع ۳۰ متر بالا می‌برد. در این ارتفاع، در این ارتفاع ضمن چرخیدن دایره وار، تعداد بال زدن را کم می‌کند. در هر دایره به تناوب، قسمت‌هایی از مسیر را بال می‌زند و قسمت‌های بیشتری را بدون بال زدن طی می‌کند. در ارتفاع حدود ۱۲۰ تا ۱۵۰ متری بدون هیچ بال‌زدنی چرخ زده، با بال‌های گشوده به ارتفاعات بالاتر اوج می‌گیرد.<ref>منصوری، جمشید: مقدمه‌ای بر پرنده‌شناسی. نشر: اشرفی. تهران ۱۳۶۲.</ref> اگر باد بوزد، مدارهای پرواز به صورت حلقه‌هایی در می‌آید که در جهت باد کشیده می‌شوند و پرنده شیرجه طولانی در ارتفاعات حدود ۲۰۰۰ تا۳۰۰۰ متری را با بال‌های نیم‌بسته آغاز می‌کند، سپس بال‌هایش را کاملاً باز می‌کند و در مسیر مارپیچ دیگری مجدداً اوج می‌گیرد. به این ترتیب پرنده با اوج گرفتن و شیرجه رفتن متناوب، مناطق وسیعی را تقریباً بدون صرف انرژی پرواز می‌کند.

پرندگانی که در نقاط مختلف جهان زندگی می‌کنند، دارای انواع مختلفی از بال‌ها هستند. ساختمان بال پرندگان و نحوهٔ پرواز آنها، به چگونگی زندگی و سیستمسبک تغذیه و شرایط محیط زیست آنها ارتباط دارد. مثلاً پرندگان خوب پرواز مانند شاهین،[[شاهین]]، [[عقاب]] و [[لاشخور]] می‌توانند مسافت زیادی را بدون بال زدن طی کنند؛ بنابراین بال‌های آنها عریض و پهن است. در صورتی که پرندگان بدپرواز، مانند پرندگان قابل شکار، برای آنکه بتوانند سریعاً از محل خطر دور شوند، بال‌های کوتاه و تقریباً لب گرد دارند. طبیعی است قدرت و مسافت پرواز این نوع پرندگان کم خواهد بود.

{{پانویس|۲}}

* مکانیک پرواز، نوشته مهندس صدرائی، انتشارات دانشگاه امام حسین.