ادوین هابل: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز ربات ردهٔ همسنگ (۳۰.۱) +نشانی+مرتب+تمیز (۱۴.۹ core): + رده:اعضای فرهنگستان ملی دانش آمریکا |
جز اضافه کردن چند پیوند برچسبها: ویرایشگر دیداری ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۴۳:
در مونت ویلسون هابل در اولین رصد خود از تلسکوپی استفاده کرد که آینهای با قطر ۱۵۲ سانتیمتر داشت. او سوژههایی را در درون کهکشان زمین مشاهده کرد و دربارهٔ سحابیها به کشف مهمی نائل شد. هابل گفت نوری که از سحابها میتابد در واقع از ستارگان نزدیک آنها ناشی میشود. به گفته هابل سحاب ابری از اتم و غبار است. سحابها مانند ستارهها آنقدر گرم نیستند که بتوانند نور بتابانند.
کمی بعد هابل کار با یک تلسکوپ بزرگتر و قویتر را در مونت ویلسون آغاز کرد که آینهاش دویست و پنجاه سانتیمتر قطر داشت. این قویترین تلسکوپ جهان برای مدت ۲۵ سال بود و قدرتی را که هابل برای کشفیاتش به آن نیاز داشت دارا بود. از سال ۱۹۲۲ ادوین هابل نقاط دورتری را مورد مطالعه قرار داد. اولین کشف بزرگ او زمانی بود که یک [[ستاره متغیر]] را مشاهده کرد. ستارههای متغیر ستارههایی هستند که روشنایی آنها در دورههای زمانی مشخص تغییر میکند. هنریتا لیویت ستارهشناسی در کالج هاروارد، ثابت کرد که این دورههای زمانی میتواند برای اندازهگیری فاصله یک ستاره تا زمین مورد استفاده قرار گیرد. کشف هابل به مناقشات طولانی پایان داد. هابل ثابت کرد که نظریه قرارگیری سحاب در درون کهکشان راه شیری اشتباه است. او همچنین ثابت کرد که سحابها خود کهکشان هستند. ستارهشناسان اکنون باور دارند که کهکشانهای دور دست به واقع وجود دارند.
هابل سپس به کاوش بیشتر دربارهٔ جزییات کهکشانها، شکل و روشنایی آنها پرداخت. تا سال ۱۹۲۵ آنقدر آزمایش و مطالعه کرده بود که توانست بگوید جهان از کهکشانهایی با شکلها و اندازههای مختلف تشکیل شدهاست.
خط ۶۰:
هابل با مشاهدات خود عنوان کرد که بسیاری از اجرام سحابی گونی که مشاهده میشوند، اجرامی هستند که بسیار بزرگتر از اجرام داخل کهکشان راه شیریاند. او این اجرام را «جهانهای جزیرهای» نامیده بود. در سال [[۱۹۳۲ (میلادی)|۱۹۳۲]] او موفق شد تا یک خوشهٔ کروی را در خارج از راه شیری و در ام۳۱ کشف کند و ثابت کرد کهام۳۱ کهکشانی مثل کهکشان ماست.
ادامهٔ پژوهشهای هابل منجر به گشودن دریچههایی جدید به کیهانشناسی شد: [[انبساط
هابل از طریق مشاهدات خود و بررسی انتقال به سرخ کهکشانها و مقایسهٔ آنها با یکدیگر به این نتیجه رسید که «کهکشانهای دورتر با سرعت بیشتری در حال دور شدن هستند.» این نتیجه را امروز به عنوان «قانون هابل» میشناسیم.
|