آل پاچینو: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

'''آلفردو جیمز «اَل» پاچینو''' ({{Lang-en|Alfredo James "Al" Pacino}}؛ زادهٔ ۲۵ آوریل [[۱۹۴۰]]) [[هنرپیشه]] و [[کارگردان فیلم|فیلم‌ساز]] [[آمریکایی‌ها|آمریکایی]] است.<ref name="Grobel2008">{{cite book|author=Lawrence Grobel|title=Al Pacino|url=https://books.google.com/books?id=miUmXrLj7B8C&pg=PA14|date=April 22, 2008|publisher=Simon and Schuster|isbn=978-1-4169-5556-6|pages=14–15|url-status=live|archiveurl=https://web.archive.org/web/20171214231507/https://books.google.com/books?id=miUmXrLj7B8C&pg=PA14|archivedate=December 14, 2017|df=mdy-all}}</ref> او در حرفه کاری خود در طول پنج دهه چندین جایزه دریافت کرده‌است؛ از جمله یک [[جایزه اسکار]]، دو [[جایزه تونی]] و دو [[جایزه امی]]. این جوایز پاچینو را به معدود بازیگرانی بدل می‌سازد که تاج سه‌گانه بازیگری را دریافت کرده‌اند. به او همچنین جوایزی مثل یک عمر دستاورد هنری بنیاد فیلم آمریکا، [[سیسیل بی. دمیل|سیسیل بی دمیل]] و [[نشان ملی هنر]] اعطا شده‌است.

پاچینو در اچ‌بی استودیو و [[اکتورز استودیو]]، بازیگری متد را تحت نظر چارلی لاتن و [[لی استراسبرگ]] فرا گرفت. حضور او در فیلم‌های بلند در سن ۲۹ سالگی با نقشی کوچک در ''[[ناتالی و من]]'' (۱۹۶۹) آغاز شد. پاچینو با بازی در فیلم ''[[وحشت در نیدل پارک]]'' (۱۹۷۱) که اولین نقش اصلی‌اش بود، به شکل مثبتی مورد توجه قرار گرفت. آل پاچینو بعد از بازی در نقش موفقیت‌آمیز [[مایکل کورلئونه]] در فیلم ''[[پدرخوانده]]'' (۱۹۷۲) به کارگردانی [[فرانسیس فورد کوپولا|فرانسیس فورد کاپولا]]، مورد تقدیر و شناخته‌شدن گسترده قرار گرفت. او بابت بازی در این نقش برای اولین بار نامزد جایزه اسکار شد و این نقش را در فیلم‌های ''[[پدرخوانده: قسمت دوم]]'' (۱۹۷۴) ''و [[پدرخوانده: قسمت سوم]]'' (۱۹۸۰) بازآفرینی کرد. بازنمود پاچینو از کورلئونه، به عنوان یکی از بهترین بازی‌های [[تاریخ سینما]] شناخته می‌شود.