آل پاچینو: تفاوت میان نسخه‌ها

| نام = آل پاچینو

'''آلفردو جیمز «اَل» پاچینو''' ({{Lang-en|Alfredo James "Al" Pacino}}؛ زادهٔ ۲۵ آوریل [[۱۹۴۰]]) [[هنرپیشه]] و [[کارگردان فیلم|فیلم‌ساز]] [[آمریکایی‌ها|آمریکایی]] است.<ref name="Grobel2008">{{cite book|author=Lawrence Grobel|title=Al Pacino|url=https://books.google.com/books?id=miUmXrLj7B8C&pg=PA14|date=April 22, 2008|publisher=Simon and Schuster|isbn=978-1-4169-5556-6|pages=14–15|url-status=live|archiveurl=https://web.archive.org/web/20171214231507/https://books.google.com/books?id=miUmXrLj7B8C&pg=PA14|archivedate=December 14, 2017|df=mdy-all}}</ref> او در حرفه کاری خود در طول پنج دهه کار، چندین جایزه گرفته‌است؛دریافت کرده‌است؛ از جمله یک [[جایزه اسکار]]، دو [[جایزه تونی]] و دو [[جایزه امی]]. با این جوایز،جوایز پاچینو ازرا اندکبه معدود بازیگرانی استبدل می‌سازد که [[تاج سه‌گانه بازیگری]] را دریافت کرده‌اند. به او همچنین جوایزی مانندمثل [[جایزه یک عمر دستاورد هنری بنیاد فیلم آمریکا|یک عمر دستاورد هنری بنیاد فیلم آمریکا]]، [[سیسیل بی. دمیل|سیسیل بی دمیل]] و [[نشان ملی هنر]] نیز گرفتهاعطا استشده‌است.

پاچینو در اچ‌بی استودیو و [[اکتورز استودیو]]، ''[[بازیگری متد]]'' را زیرتحت دستنظر چارلی لاتن و [[لی استراسبرگ]] فرا گرفت. حضور او در فیلم‌های بلند در سن ۲۹ سالگی با نقشی کوچک در ''[[ناتالی و من]]'' (۱۹۶۹) آغاز شد. پاچینو با بازی در فیلم ''[[وحشت در نیدل پارک]]'' (۱۹۷۱) که نخستیناولین نقش اصلی‌اش بود، مشهوربه شدشکل مثبتی مورد توجه قرار گرفت. آل پاچینو بعد از بازی موفقیت‌آمیز در نقش موفقیت‌آمیز [[مایکل کورلئونه]] در فیلم ''[[پدرخوانده]]'' (۱۹۷۲) به کارگردانی [[فرانسیس فورد کوپولا|فرانسیس فورد کاپولا]]، بیشمورد ازتقدیر پیشو تحسینشناخته‌شدن وگسترده مشهورقرار شدگرفت. او برایبابت بازی در این نقش برای نخستیناولین بار نامزد جایزه اسکار شد و این نقش را در فیلم‌های ''[[پدرخوانده: قسمت دوم]]'' (۱۹۷۴) ''و [[پدرخوانده: قسمت سوم]]'' (۱۹۸۰) بازآفریدبازآفرینی کرد. بازنمود پاچینو از کورلئونه، به عنوان یکی از بهترین بازی‌های [[تاریخ سینما]] شناخته می‌شود.

پاچینو برایبه‌خاطر بازی در فیلم‌های ''[[سرپیکو]]، [[بعدازظهر سگی]]، [[پدرخوانده: قسمت دوم]] و [[و عدالت برای همه ... (فیلم)|و عدالت برای همه …]]'' نامزد دریافت [[جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد]] شد و در نهایت این جایزه را برایبابت بازنمود یک کهنه‌سرباز نابینای ارتش در فیلم ''[[بوی خوش زن (فیلم ۱۹۹۲)|بوی خوش یک زن]]'' دریافت کرد. او همچنین برایبابت بازی در فیلم‌های ''پدرخوانده''، ''[[دیک تریسی (فیلم ۱۹۹۰)|دیک تریسی]] و [[گلن‌گری گلن راس (فیلم)|گلن‌گری گلن راس]]'' نامزد [[جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد]] شد. سایر بازی‌هاینقش‌آفرینی‌های به‌یادماندنی او شامل [[تونی مونتانا]] در [[صورت‌زخمی (فیلم ۱۹۸۳)|''صورت زخمی'']]، کارلیتو بریگانته در ''[[راه کارلیتو]]''، بنجامین روجیرو در ''[[دانی براسکو]]''، لوول برگمن در [[نفوذی (فیلم ۱۹۹۹)|''نفوذی'']] و [[جیمی هوفا]] در [[مرد ایرلندی (فیلم ۲۰۱۹)|''مرد ایرلندی'']]، می‌شود. او همچنین در فیلم‌های ''[[مخمصه (فیلم ۱۹۹۵)|مخمصه]]''، ''[[وکیل‌مدافع شیطان (فیلم)|وکیل مدافع شیطان]]''، [[بی‌خوابی (فیلم ۲۰۰۲)|''بی‌خوابی'']] و [[روزی روزگاری در هالیوود|''روزی روزگاری هالیوود'']] بازی کرده‌است.

آل پاچینو در [[تلویزیون]] در تولیدات متعددی از شبکه [[اچ‌بی‌او]] بازینقش آفرینی کرده‌است، که از جمله آن‌ها می‌توان به ''[[فرشتگان در آمریکا]]'' و ''[[تو جک را نمی‌شناسی]]'' اشاره کرد. او برایبابت بازآفرینی [[جک کورکیان]] در [[تله‌فیلم|فیلم تلویزیونی]] ''تو جک را نمی‌شناسی''، [[جایزه امی ساعات پربیننده]] را دریافت کرد. پاچینو حضورحرفه کاری گسترده‌ای در [[تئاتر]] داشته‌است. او در سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۷ برایبابت بازی در نمایش‌های ''آیا یک ببر کراوات می‌زند؟'' و ''تمرین اولیه پابلو هومل'' جایزه تونی بهترین بازیگر مرد گرفترا دریافت کرده‌است. پاچینو که از هواخواهان [[ویلیام شکسپیر|شکسپیر]] است در سال ۱۹۹۶ مستند ''در جستجوی ریچارد'' را کارگردانی و در آن بازی کرد. این مستند دربارهٔ [[ریچارد سوم (نمایش‌نامه)|نمایش‌نامه ''ریچارد سوم'']] است که خود او در سال ۱۹۷۷ آن را در تئاتر بازی کرده‌بود. پاچینو در فیلم ''[[تاجر ونیزی (فیلم ۲۰۰۴)|تاجر ونیزی]]'' (۲۰۰۴) براساس [[تاجر ونیزی|نمایش‌نامه‌ای با همین نام]] در نقش شای‌لاک بازی کرد. او در تئاتری در سال ۲۰۱۰ این نقش را بازآفریدبازآفرینی کرد.

پاچینو که حرفه کارگردانی خود را با ''در جستجوی ریچارد'' آغاز کرده‌بود، در فیلم‌های ''[[قهوه چینی]]، [[وایلد سالومه]]'' و ''سالومه'' بازی و کارگردانی کرد. او از سال ۱۹۹۴، رئیس مشترک [[اکتورز استودیو]] بوده‌است.

آلفردو جیمز پاچینو در ۲۵ آوریل ۱۹۴۰ در محله هارلم شرقی در شهر [[نیویورک]] زاده‌شد. او فرزند پدر و مادریوالدینی [[آمریکایی‌های ایتالیایی‌تبار|ایتالیایی آمریکایی]] به نام‌های رز،رز (با نام خانوادگی اصلی جرادی،جرادی) و سالواتوره پاچینو بود. پدروالدین وآل مادرشپاچینو وقتی اوکه تنها دو سال داشت، جداطلاق شدندگرفتند.<ref name="biochannel">{{cite web|url=http://www.lifetimetv.co.uk/biography/biography-al-pacino|title=Al Pacino Biography|publisher=[[بیوگرافی چنل|The Biography Channel]]|location=UK|accessdate=March 10, 2010|url-status=live|archiveurl=https://web.archive.org/web/20140429225729/http://www.lifetimetv.co.uk/biography/biography-al-pacino|archivedate=April 29, 2014|df=mdy-all|date=|website=|last=|first=}}</ref> او و مادرش سپس به [[برانکس]] نقل مکان کردند تا با کیت و جیمز جرادی، خانوادۀوالدین مادرش، زندگی‌کنند. کیت و جیمزجمیز دو ایتالیایی بودند که از شهر [[کورلئونه]] در [[سیسیل|سیسل]] به آمریکا مهاجرت کرده‌بودند.<ref name="actors">{{cite episode|series=Inside the Actors Studio|network=Bravo|airdate=October 2, 2006|season=12|number=20|minutes=}}</ref> پدر آلفردو از [[سان فراتلو]] در سیسیل آمده‌بود و پسبعد از جداییطلاق به [[کووینا، کالیفرنیا]] رفت. او در آنجا به عنوان فروشنده [[بیمه]] و [[رستوران‌دار]] بودکار کرد.<ref name="biochannel"/><ref name="guardian">{{cite news|url=https://www.theguardian.com/film/2015/apr/25/al-pacino-this-much-i-know|title=Al Pacino: 'It's never been about money. I was often unemployed'|last=Cohen|first=Francine|date=April 25, 2015|work=[[The Guardian]]|accessdate=October 19, 2017|url-status=live|archiveurl=https://web.archive.org/web/20170501144800/https://www.theguardian.com/film/2015/apr/25/al-pacino-this-much-i-know|archivedate=May 1, 2017|df=mdy-all}}</ref>

پاچینو درهنگام نوجوانی با نامعنوان «سانی» میان دوستانش شناخته می‌شد. او آرزو داشت بازیکن [[بیسبال|بیس‌بال]] شود و در عین حال با لقب «بازیگر» نیز نامیده می‌شد.<ref name="page">Grobel; p. xix</ref> پاچینو به دبیرستان هرمن رید جونیور می‌رفت،<ref name="landmark">{{cite web|first=Betsy|last=Bradley|title=Herman Ridder Junior High School (Public School 98)|url=http://www.neighborhoodpreservationcenter.org/db/bb_files/90-HERMAN-RIDDER-J.H.S..pdf|publisher=Landmarks Preservation Commission|date=December 11, 1990|page=10|url-status=live|archiveurl=https://web.archive.org/web/20160303204352/http://www.neighborhoodpreservationcenter.org/db/bb_files/90-HERMAN-RIDDER-J.H.S..pdf|archivedate=March 3, 2016|df=mdy-all}}</ref> اما خیلی زود در بیشتراکثر کلاس‌ها به جز کلاس انگلیسی شرکت نمی‌کرد. او سپس پس از موفقیت در تست هنری دبیرستان هنرهای نمایشی، به آنجا رفت.<ref>Okun, Stacey. [https://www.nytimes.com/1988/02/14/nyregion/fire-destroys-former-performing-arts-high-school.html "Fire Destroys Former Performing Arts High School,"] {{webarchive|url=https://web.archive.org/web/20170407092847/http://www.nytimes.com/1988/02/14/nyregion/fire-destroys-former-performing-arts-high-school.html|date=April 7, 2017}} ''New York Times'' (February 14, 1988).</ref> مادر ال با این تصمیم او مخالف بود و او پس از یک دعوا، برای همیشه از خانه رفت. پاچینو برای تأمین هزینه کلاس‌های بازیگری‌اش، دست به کارهایشغل‌های مختلفی زد؛ از جمله پیام‌رسان، تمیزکننده میز، نظافت‌چی و مسئول پستپستی.<ref name="biochannel"/> او همچنین مدتی در اتاقِ نامه مجله کامنتری کارفعالیت می‌کرد.<ref name="biochannel3">{{cite web|url=http://www.lifetimetv.co.uk/biography/biography-al-pacino|title=Al Pacino Biography|publisher=[[بیوگرافی چنل|The Biography Channel]]|location=UK|accessdate=March 10, 2010|url-status=live|archiveurl=https://web.archive.org/web/20140429225729/http://www.lifetimetv.co.uk/biography/biography-al-pacino|archivedate=April 29, 2014|df=mdy-all|date=|website=|last=|first=}}</ref>

الآلفردو در سن ۹ سالگی شروع به سیگارکشیدنسیگار کشیدن و الکل‌نوشیدننوشیدن الکل کرد و از سن ۱۳ سالگی،سالگی به صورت تفریحی [[ماری‌جوآنا]] می‌کشید. او برخلافبا وجود گرایش به اینمواد چیزها،مذکور، از مصرفمواد زیادمخدر آنهاجدی پرهیز می‌کردکرد.<ref>Grobel; p. 9</ref> دوتا از نزدیک‌ترین دوستان او برایبه واسطه سوءمصرف مواد مخدر در سن‌های ۱۹ و ۳۰ سالگی مردند.<ref>Grobel; p. 8</ref> پاچینو به دلیل بزرگ‌شدن در برانکس،برانکس گاهیگهگاهی در دعواهاییدعواهای مختلف درگیر می‌شد و در مدرسه،مدرسه به عنوان فردی مشکل‌ساز شناخته می‌شد.<ref>Grobel; p. 6</ref> اوپاچینو در نمایش‌های تئاتر زیرزمینی نیویورک بازی می‌کرد، اما درهنگام نوجوانی از سویتوسط اکتورز استودیو رد شد.<ref name="page"/> پاچینو به اچ‌بی استودیو پیوست و در آنجا چارلی لاتِن،لاتن، معلم بازیگری‌اش، را ملاقات کرد.<ref group="پانویس">با [[چارلز لاتن]]، بازیگر انگلیسی، اشتباه نشود.</ref> لاتن،لاتن به استادپیشکسوت و بهترین دوست او تبدیل شد.<ref name="page"/> اوپاچینو در این دوره، اغلببه‌طور معمول بی‌کار و بی‌خانمان بود و در خیابان، تئاترها یا خانه دوستان خود می‌خوابید.<ref name="actors"/><ref>Grobel; p. 14</ref>

مادر آل پاچینو در سال ۱۹۶۲ در سن ۴۳ سالگی درگذشتفوت شد.<ref>Grobel; p. 10</ref> در همان سال جیمز، پدربزرگ او، نیز درگذشتفوت کرد.<ref name="biochannel"/> پاچینو این‌هااز رااین بدتریناتفاقات دورهبه زندگی‌عنوان پائین‌ترین نقطه زندگی‌اش یاد کرده‌است و می‌گوید: «من ۲۲ ساله بودم و دوتا از اثرگذارترینتاثیرگذارترین افراد زندگی‌ام رفته‌بودند. این قضیه باعث اضمحلال من شد.»<ref name="guardian"/>

پاچینو در سال ۱۹۶۷ یک فصل را در سالن تئاتر چارلز در بوستون سپری کرد و در نمایش ''برخیز و بخوان!'' از [[کلیفورد اودتس]] به ایفای نقش پرداخت. نخستیناولین حقوق دریافتی قابل توجه او در همین نمایش بود که هفته‌ای ۱۲۵ دلار برایبابت آن دریافت می‌کرد. پاچینو همچنین در نمایش ''آمریکا، هورا'' از ژان کلود وان ایتالی بازی کرد. او [[جیل کلایبورگ]] را در این نمایش ملاقات کرد. پاچینو و کلایبورگ پنج سال رابطه عاشقانه داشتند و با هم به شهر نیویورک برگشتند.<ref name=":0">Yule, A. ''Al Pacino: Life on the Wire'', Time Warner Paperbacks, 1992</ref>

پاچینو در سال ۱۹۶۸ در نمایش ''هندی به دنبال برانکس است'' از ایزرائیل هورویتز بازی کرد. این نمایش در سالن تئاتر آستور پلیس به روی صحنه می‌رفت و پاچینو نقش «مورف»، یک پانکستر خیابانی، را بازی می‌کرد. این نمایش در ۱۶ ژانویه ۱۹۶۹ روی صحنه رفت و ۱۷۷ اجرا از آن صورت گرفت. این نمایش در کنار دیگر نمایش هورویتز یعنی '' به آن آب نبات می‌گویند'' با بازی کلایبوگ اجرا می‌شد. پاچینو برای نقشش [[جایزه اوبی]] بهترین بازیگر را دریافت کرد. همچنین [[جان کازال]] برایبابت همین نمایش، جایزه اوبی بهترین بازیگر مکمل و هورویتز جایزه بهترین نمایش جدید را دریافت کردند.<ref>Grobel; p. 200</ref> مارتین برگمن نمایش مذکور را دید و مدیر برنامه‌های آل پاچینو شد. این همکاری در سال‌های بعد برای پاچینو پرفایده بود، چراکه برگمن او را تشویق به بازی در فیلم‌های'' پدرخوانده''، ''سرپیکو ''و ''بعد از ظهر سگی'' کرد.<ref>Grobel; p. 16</ref> پاچینو دربارهٔ حرفه تئاتر خود می‌گوید: «مارتین برگمن مرا کشف کرد … من بیست و پنج یا بیست و شش‌ساله بودم … او مرا کشف کرد و مدیر برنامه‌هایم شد؛ و به همین دلیل است که اکنون اینجا هستم. من به مارتی مدیونم، واقعاً هستم.»<ref>{{یادکرد وب|عنوان=Al Pacino and the cast and crew talk Scarface|نشانی=https://www.filmcontact.com/south-africa/al-pacino-and-cast-and-crew-talk-scarface|وبگاه=FilmContact.com|تاریخ=2011-08-26|بازبینی=2020-03-26|کد زبان=en|archiveurl=https://web.archive.org/web/20181006101011/http://www.filmcontact.com/south-africa/al-pacino-and-cast-and-crew-talk-scarface|archivedate=۶ اکتبر ۲۰۱۸|dead-url=no}}</ref>

پاچینو برای اجرای نمایش ''هندی به دنبال برانکس است'' در [[جشنواره دو جهان]] در [[اسپولتو]] به [[ایتالیا]] رفت. این نخستیناولین سفر او به ایتالیا بود؛ پاچینو بعداً در مصاحبه‌ای از این تجربه یاد می‌کند: «اجرا برای یک مخاطب ایتالیایی تجربه‌ای شگفت‌انگیز بود.»<ref name=":0"/> پاچینو و کلایبورگ جزو بازیگران قسمتی از سریال [[ان‌وای‌پی‌دی]] به نام «حلقه مرگ‌آور خشونت» بودند که در ۱۲ نوامبر ۱۹۶۸ پخش شد. کلایبورگ همچنین در آن زمان در سریالی به نام ''[[در جستجوی فردا]]'' نقش گریس بولتون را بازی می‌کرد. پدر کلایبورگ برای این زوج (پاچینو و کلایبورگ) هرماه پول می‌فرستاد تا برای مخارج کمک‌شان کند.<ref name="Smith-People1999">{{cite journal|last=Smith|first=Kyle|date=December 13, 1999|title=Scent of a Winner|url=https://people.com/archive/scent-of-a-winner-vol-52-no-23/|journal=[[پیپل|People]]|volume=52|issue=23|pages=|issn=0093-7673|archiveurl=https://web.archive.org/web/20110110030406/http://www.people.com/people/archive/article/0,,20130044,00.html|archivedate=January 10, 2011|accessdate=November 23, 2019|via=|url-status=live}}</ref>

پاچینو در ۲۵ فوریه ۱۹۶۹ نخستیناولین نمایش خود را در [[تئاتر برادوی|برادوی]] در [[تئاتر بلاسکو]] بازی کرد. این نمایش، ''[[آیا یک ببر کراوات می‌زند؟]]'' نام داشت و توسط [[دان پیترسن]] نوشته شده‌بود و تهیه‌کننده آن، [[هانتینگتن هارتفورد]]، وارث شرکت [[ای اند پی]]، بود. این نمایش پس از ۳۹ اجرا در ۲۹ مارس ۱۹۶۹ پایان یافت، اما پاچینو برایبابت آن نقدهای تمجیدآمیز دریافت کرد و در نهایت در ۲۰ آوریل ۱۹۶۰ برنده [[جایزه تونی]] شد.<ref name=":0"/> پاچینو در دهه ۷۰ میلادی به بازی در تئاتر ادامه داد و دومین جایزه تونی خود را برایبابت نمایشی به نام ''تمرین مقدماتی پاولو هومل'' دریافت کرد. او همچنین در این دهه در نمایش [[ریچارد سوم (نمایش‌نامه)|''ریچارد سوم'']]، به بازی در نقش اصلی پرداخت.<ref name="biochannel"/> او در دهه ۸۰ میلادی بعد از بازی در نمایش ''[[بوفالوی آمریکایی (نمایش)|بوفالوی آمریکایی]]'' از [[دیوید ممت]] دوباره موفقیت قابل توجهی در تئاتر به دست آورد و نامزد [[جایزه دراما دسک]] شد.<ref name="biochannel"/> حرفه کاری پاچینو در تئاتر از سال ۱۹۹۰ شامل بازآفرینی نمایش‌های ''هیوئی'' از [[یوجین اونیل]]، ''[[سالومه (نمایش‌نامه)|سالومه]]'' از [[اسکار وایلد]] و ''یتیم‌ها'' از لایل کسلر بوده‌است.<ref>{{cite web|url=http://www.broadway.com/buzz/94717/al-pacino-to-headline-lyle-kesslers-orphans-on-broadway/|title=Al Pacino to Headline Lyle Kessler's Orphans on Broadway|publisher=Broadway Official Website|date=August 12, 2005|accessdate=September 28, 2010|url-status=live|archiveurl=https://web.archive.org/web/20120315021200/http://www.broadway.com/buzz/94717/al-pacino-to-headline-lyle-kesslers-orphans-on-broadway/|archivedate=March 15, 2012}}</ref>

پاچینو با بازی در نمایش ''[[تاجر ونیزی]]'' در نقش شایلاک به صحنه تئاتر بازگشت. این نمایش در تابستان ۲۰۱۰ در [[پارک مرکزی نیویورک]] بازآفرینی شد.<ref>{{یادکرد خبر|عنوان=Railing at a Money-Mad World|نشانی=https://www.nytimes.com/2010/07/01/theater/reviews/01merchant.html|کوشش=The New York Times|تاریخ=2010-08-01|تاریخ بازبینی=2020-03-27|شاپا=0362-4331|زبان=en-US|نام=Ben|نام خانوادگی=Brantley}}</ref> این اجرا به حدی موفق بود که پروژه آن در اکتبر ۲۰۱۰ به [[تئاتر برودهرست]] در برادوی منتقل شد و در آن‌جا یک میلیون دلار در هفته اول گیشه خود کسب کرد.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=Next Showing, The Merchant of Venice|نشانی=https://web.archive.org/web/20100831232343/http://www.newyorkcitytheatre.com/theaters/broadhursttheater/theater.php|وبگاه=web.archive.org|تاریخ=2010-08-31|بازبینی=2020-03-27|نویسنده=|کد زبان=}}</ref><ref>{{یادکرد وب|عنوان=Bard boosts Broadway box office|نشانی=https://variety.com/2010/legit/news/bard-boosts-broadway-box-office-1118026619/|وبگاه=Variety|تاریخ=2010-10-30|بازبینی=2020-03-27|کد زبان=en|نام=Gordon Cox,Robert|نام خانوادگی=Voris|نام۲=Gordon|نام خانوادگی۲=Cox|نام۳=Robert|نام خانوادگی۳=Voris}}</ref> بازی پاچینو در این نمایش باعث شد که در سال ۲۰۱۱ برایبابت جایزه تونی بهترین نقش اصلی در نمایش، نامزد شود.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=2011 Tony Nominations Announced; Book of Mormon Earns 14 Nominations|نشانی=http://www.playbill.com/article/2011-tony-nominations-announced-book-of-mormon-earns-14-nominations-com-178833|وبگاه=Playbill|تاریخ=2011|بازبینی=2020-03-27|کد زبان=en|نام=Kenneth|نام خانوادگی=Jones|نویسنده=}}</ref>

نخستیناولین اجرای او در این دهه اجرای بوفالوی آمریکایی در سال ۱۹۸۴ در صحنه تئاتر بود. دههٔ ۱۹۹۰ را باید دههٔ نوینی برای پاچینو دانست، زیرا او که پس از بازی در فیلم [[انقلاب (فیلم)|انقلاب]] ([[۱۹۸۵ (میلادی)|۱۹۸۵]]) مبتلا به [[ذات الریه]] شده و مدت چهار سال نیز از عالم [[سینما]] دور مانده بود. از فیلم‌های معروف او در این دهه می‌توان به [[فیلم|دیک تریسی]]، [[پدرخوانده ۳]] ([[۱۹۹۰ (میلادی)|۱۹۹۰]])، [[فرانکی و جانی]] ([[۱۹۹۱ (میلادی)|۱۹۹۱]])، [[گلن‌گری گلن راس (فیلم)|گلن‌گری گلن راس]] ([[۱۹۹۲ (میلادی)|۱۹۹۲]])، [[راه کارلیتو]] ([[۱۹۹۳ (میلادی)|۱۹۹۳]])، [[مخمصه (فیلم ۱۹۹۵)|مخمصه]] ([[۱۹۹۵ (میلادی)|۱۹۹۵]])، [[تالار شهر (فیلم ۱۹۹۶)|تالار شهر]] ([[۱۹۹۶ (میلادی)|۱۹۹۶]])، [[وکیل مدافع شیطان]]، [[دنی براسکو]] ([[۱۹۹۷ (میلادی)|۱۹۹۷]]) و [[نفوذی (فیلم ۱۹۹۹)|نفوذی]] ([[۱۹۹۸ (میلادی)|۱۹۹۸]]) اشاره کرد. اما برترین فیلم او در این دهه، [[گلن‌گری گلن راس (فیلم)|گلن‌گری گلن راس]] و [[بوی خوش زن (فیلم ۱۹۹۲)|بوی خوش زن]] در سال [[۱۹۹۲ (میلادی)|۱۹۹۲]] است که برای هر دو آن‌ها نامزد [[جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد]] شد و برای ایفای نقش سرهنگ اسلید در [[بوی خوش زن (فیلم ۱۹۹۲)|بوی خوش زن]] برای نخستیناولین بار [[جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد]] را به دست آورد. او در این فیلم ایفاگر نقش مرد نابینایی بود که عشق به همنوع را به بهترین شکل ممکن بیان می‌کند. علاوه بر جایزه [[اسکار]]، جایزه [[گلدن گلاب]] بهترین بازیگر نقش اول مرد و جایزه ویژه هیئت داوران [[جشنواره بین‌المللی فیلم روتردام|جشنواره فیلم روتردام]] نیز برای این فیلم از سوی داوران به او اعطا شد. [[راجر ایبرت]] منتقد برجسته سینما این نقش آفرینی پاچینو را یکی از بهترین و پر مخاطره‌ترین کارهای زندگی وی توصیف می‌کند. در سال [[۱۹۹۶ (میلادی)|۱۹۹۶]] از سوی انجمن گوتام جایزه ویژه یک عمر فعالیت هنری نصیبش شد و پیش از آن نیز از سوی [[جشنواره فیلم سن‌سباستین]]، جایزه مشابهی به او اهدا شد. بازی او در [[راه کارلیتو]]، [[دیک تریسی (فیلم ۱۹۹۰)|دیک ترسی]] و [[وکیل مدافع شیطان]] نیز یکی از بهترین اثرهای مثبت کارنامه او بود که مورد توجه همگان قرار گرفت و برای دو فیلم نامزد [[جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد فیلم درام]] شد و در گیشه نیز به پیروزی رسید و برای دیک ترسی بار دیگر نامزد [[جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد]] شد. [[شیکاگو سان-تایمز]] در مورد نقش وی در وکیل مدافع شیطان نوشت: «شخصیت وی شیطانی است گرچه پاچینو با سرور و نشاط این نقش را بازی کرده‌است». [[مخمصه (فیلم ۱۹۹۵)|مخمصه]] ساخته [[مایکل مان]] بدون شک یکی از بهترین فیلم‌های پاچینو پس از پدرخوانده است که به مرور زمان به یک فیلم مرجع در گونه گنگستری تبدیل شد.

در این دهه روند کاری پاچینو در عالم سینما به صورت سینوسی طی شد و آثار او بیشتر به سمت و سوی تجاری رفت و فیلم‌های او آمار فروش قابل توجی داشت. [[تازه‌کار]] (۲۰۰۳) نخستیناولین اثر قابل توجه او در این دهه بود. پاچینو در سال ۲۰۰۱ جایزه سیسیل ب دومیل [[جوایز گلدن گلوب]] یک عمر دستاورد را دریافت کرد. او در سال ([[۲۰۰۲ (میلادی)|۲۰۰۲]]) در فیلم [[بی خوابی]] ساخته [[کریستوفر نولان]] نقش یک کاراگاه را بازی کرد که در تعقیب یک قاتل حرفه‌ای است. بی خوابی در این دهه یک نقطه اوج برای او بود و این فیلم فروش قابل توجی را نیز تجربه کرد. پاچینو در سال (۲۰۰۳) با حضور درخشان خود در دو اپیزود سریال [[فرشتگان در آمریکا]] ساخته [[مایک نیکولز]] توانست اکثر جوایز معتبر تلویزیونی از جمله [[جایزه امی]] و [[جایزه گلدن گلوب]] بهترین بازیگر نقش اول مرد را بدست آورد. [[تاجر ونیزی]] ([[۲۰۰۴ (میلادی)|۲۰۰۴]]) را باید یکی از بهترین فیلم‌های او از سال [[۲۰۰۰ (میلادی)|۲۰۰۰]] به بعد دانست. در ۲۰ اکتبر ۲۰۰۷ نیز جایزه یک عمر دستاورد [[بنیاد فیلم آمریکا]] به پاچینو اهدا شد. پاچینو بار دیگر در سال (۲۰۰۸) با [[رابرت دنیرو]] در [[قتل عادلانه]] ساخته [[جان اونت]] همراه شد. [[۸۸ دقیقه]] (۲۰۰۸) آخرین اثر مطرح پاچینو در این دهه بود.

نخستیناولین کسی که اسمم را درست تلفظ کرد [[لی استراسبرگ]] بود. هنگامی که برای نخستیناولین بار در کلاس بازیگری ام اسمم را صحیح تلفظ کرد گفتم: "از این یارو خوشم می آد!"