شاهنامه: تفاوت میان نسخه‌ها

هنگامی که زبانِ دانش و [[ادبیات]] در [[ایران بزرگ|ایران]] [[زبان عربی]] بود، فردوسی، با سرودن ''شاهنامه'' با ویژگی‌های هدف‌مندی که داشت، [[زبان فارسی|زبان پارسی]] را زنده و پایدار کرد. یکی از بن‌مایه‌های مهمی که فردوسی برای سرودن ''شاهنامه'' از آن استفاده کرد، [[شاهنامه ابومنصوری|''شاهنامهٔ ابومنصوری'']] بود. ''شاهنامه'' نفوذ بسیاری در جهت‌گیری فرهنگ فارسی و نیز بازتاب‌های شکوه‌مندی در [[فهرست ادبیات جهان|ادبیات جهان]] داشته‌است و شاعران بزرگی مانند [[یوهان ولفگانگ فون گوته|گوته]] و [[ویکتور هوگو]] از آن به نیکی یاد کرده‌اند.

 

 

فردوسی هنگامی ''شاهنامه'' را سرود که زبان پارسی دچار آشفتگی بود، و او از ماندگار شدن این آشفتگی و افزونیِ آن جلوگیری کرد. فردوسی در سرودن ''شاهنامه'' بیشتر از [[فارسی سره|پارسی سره]] بهره برده و شمار [[واژگان عربی در شاهنامه|واژه‌های عربی در ''شاهنامه'']] تنها ۸۶۵ واژه است.