ابرهة بن صباح: تفاوت میان نسخه‌ها

[[اصحمه النجاشی]] ابرهه را بر [[یمن]] حاکم گردانید که پس از چندی ابرهه ادعای استقلال کرد. سلسله‌ای که او به وجود آورد تا زمان حمله ایرانیان دوام داشت. طبیعتاً ابرهه و جانشینان او کوشش داشتند پاسداری بیابان‌ها و مراقبت راه‌های تجاری و قوافل را که پیوسته در دست بدویان بوده خود به عهده بگیرند. این امر خود به خود تازیان صحرا را از حکومت مقتدرانه ابرهه روگردان می‌کرد. در جنگی که در سال ۵۴۰م میان [[انوشیروان]] و روم رخ داد، دولت روم سعی کرد ابرهه را ضد ایران برانگیزد. اما ابرهه به بیطرفی تمایل داشت. ولی بعدها ناچار شد که به طرف [[ایران]] لشکرکشی کند، اما از نیمه راه بازگشت. برخی این لشکرکشی نیمه کاره را حمله معروف ابرهه به مکه می‌دانند. .<ref>''راه‌های نفوذ فارسی در فرهنگ و زبان عرب جاهلی''، صص ۳۸ و ۴۰ و ۴۱.</ref>

 

طبق حکایت قرآن، ابرهه زمانی كه مشاهده کرد که اقوام مختلف برای [[حج]] به [[کعبه]] می‌روند و از این راه سود و اموال سرشاری نصیب قوم [[عرب]] بخصوص [[قریش]] می‌شود، معبدی بزرگ در [[صنعا]] بنا کرد و درصدد برآمد که حج‌گزاران را بسوی آن [[معبد]] متوجه گرداند. مردی از [[کنانه]] از این تصمیم ابرهه باخبر شد، و شبانه وارد آن معبد شد، و آستانه درب ورودی آن را با [[سرگین]] آلوده کرد. ابرهه از این ماجرا باخبر شد، و آتش خشمش شعله‌ور گردید. لشکری جرار، عبارت از شصت هزار سرباز و چندین فیل، به راه انداخت و به مقصد کعبه به راه افتاد، و عزم جزم کرد که خانه کعبه را ویران گرداند. برای خود نیز بزرگترین فیل را برگزید.