قرون وسطی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{main|دوره مهاجرت‌ها|سقوط امپراتوری روم غربی}}با پایان یافتن وحدتی که امپراتوری روم غربی ایجاد کرده بود، ساختار سیاسی اروپای غربی دست‌خوش تغییراتی گشت. گرچه جنبش‌های مردمی که در این دوره روی داد را اغلب با نام یورش‌های صحرانشینان می‌شناسند اما در حقیقت، این رویداد به اردوکشی‌های نظامی محدود نبود و جمعیت بسیار زیادی به سرزمین‌های امپراتوری مهاجرت نمودند. یکی از دلایل تقویت این جنبش‌ها، دوری ورزیدن نجیب‌زادگان و سرشناسان روم غربی برای کمک مالی به سپاه امپراتوری و پرداخت نکردن مالیات برای سرکوب کردن این مهاجرت‌ها بوده‌است.<ref name="Brown122">Brown, ''World of Late Antiquity'', pp. 122–124</ref> امپراتوران سدهٔ پنجم در بیشتر اوقات بوسیلهٔ سران نظامی قدرتمند همانند [[:en:Stilicho|ستیلیچو]] (درگذشتهٔ ۲۰۸)، [[فلاویوس آییتیوس]] (درگذشتهٔ ۴۵۴)، [[:en:Aspar|آسپار]] (درگذشتهٔ ۴۷۱)، [[:en:Ricimer|رسیمر]] (درگذشتهٔ ۴۷۲)، یا [[:en:Gundobad|گوندوباد]] (درگذشتهٔ ۵۱۶)، کنترل می‌شد که بیشترشان هم یا رومی نبودند یا پیشینهٔ رومی شدنشان کوتاه بوده‌است. با از میان رفتن خط وراثت امپراتوران روم غربی، بسیاری از پادشاهای هم که جایگزینشان گردیدند همین ویژگی را دارا بودند و کم‌کم ازدواج میان پادشاهان تازه و نجیبان رومی به کاری رایج بدل شد.<ref name="Wickham95">Wickham, ''Inheritance of Rome'', pp. 95–98</ref> اینکار باعث درهم‌آمیختگی فرهنگ رومی با فرهنگ قبایل مهاجم گشت و باعث شد اعضای مرد قبایل در مجالس مردمی بیشتر از هنگامی که دولت رومی پابرجا بود، در مورد مشکلات سیاسی اظهار نظر کنند.<ref name="Wickham100">Wickham, ''Inheritance of Rome'', pp. 100–101</ref> مصنوعات مادی برجای مانده از رومی‌ها و مهاجمان در بیشتر اوقات شبیه به یکدیگرند و همچنین اشیای قبیله‌ای نیز براساس سبک ساخت کالاهای رومی، شکل داده شده‌اند.<ref name="Collins100">Collins, ''Early Medieval Europe'', p. 100</ref> بسیاری از نوشته‌های اندیشمندانه و فرهنگ مکتوب پادشاهی‌های تازه برپاشده نیز بر پایهٔ عادت‌های فکری رومی استوار شدند.<ref name="Collins96">Collins, ''Early Medieval Europe'', pp. 96–97</ref> یک تفاوت مهم این بود که سیاست‌های جدید باعث کاهش یافتن تدیرجی میزان درآمدهای مالیاتی گردید. در نتیجه بسیاری از جوامع سیاسی نتوانستند هزینه‌های سپاهیانشان را با مالیات‌ها تأمین نمایند و در عوض تأمین مالی سپاهیان بر پایهٔ اعطای زمین یا به کرایه دادنش استوار گردید. در پی این رویداد میزان وابستگی و نیاز به درآمدهای مالیاتی روبه کاهش نهاد و همین باعث فاسد شدن [[:en:Roman Empire#Taxation|سیستم‌های مالیاتی]] گردید.<ref name="Wickham102">Wickham, ''Inheritance of Rome'', pp. 102–103</ref> جنگ‌های داخلی و جنگ میان پادشاهی‌های گوناگون به رواج یافت و در نتیجهٔ کمبود مواد غذایی، برده داری منسوخ گشت و جامعه هرچه بیشتر به‌سوی روستایی شدن رانده‌شد.<ref name="Backman86">Backman, ''Worlds of Medieval Europe'', pp. 86–91</ref>{{efn-ua|Theواژهٔ Englishانگلیسی wordSlave "slave"برگرفته derivesاز fromواژه theاسلاو‌ها Latin term for Slavs, ''slavicus''است.<ref name=Dict261>Coredon ''Dictionary of Medieval Terms'' p. 261</ref>}}

پادشاهی فرانک در هنگام فرمانروایی پسر شیلدریک، [[کلوویس یکم]] (۵۰۹–۵۱۱ درقدرت)، که بنیان‌گذار [[مروونژی‌ها|دودمان مروونژی‌ها]] نیز محسوب می‌شود، گسترش یافت و همچنین به دین مسیحیت درآمد. بریتون‌ها، که از بومیان [[بریتانیای کبیر|بریتانیا]] – امروزه بریتانیای کبیر – محسوب می‌شدند در منطقه‌ای که امروزه به نام [[برتانی]] شناخته می‌شود، ساکن گردیدند.<ref name="James78">James ''Europe's Barbarians'' pp. 78–81</ref>{{efn-ua|Brittanyنام takesبریتانی itsبرگرفته nameاز fromقون thisبریتون‌ها settlement by Britonsاست.<ref name=James78/>}} پادشاهی‌های دیگری همانند [[پادشاهی ویزیگوت]] در [[شبه‌جزیره ایبری]]، سوئبی در شمال‌غربی ایبری و [[:en:Vandal Kingdom|پادشاهی وندال]] در [[آفریقای شمالی]] نیز برپا گردیدند.<ref name="James77"/> در سده ششم، [[لمباردها]] در [[:en:Northern Italy|ایتالیای شمالی]] ساکن شده و شماری از دوک‌هایشان گاه و بیگاه پادشاهی را برای فرمانروایی بر خودشان انتخاب می‌کردند و به این ترتیب پادشاهی اوستروگوت‌ها را از میان برداشتند. در اواخر سده ششم میلادی، این روند انتخابی و موقتی با پادشاهی همیشگی [[:en:Kingdom of the Lombards|پادشاهی لومبارد]] جایگزین گردید.<ref name="Collins196">Collins ''Early Medieval Europe'' pp. 196–208</ref>

تغییرات بر سبک زندگی افراد غیر روحانی نیز اثر گذارد و فرهنگ اشرافی بجای آنکه فعالیت‌های ادبی را پیگیری کند، بر روی برپایی جشن‌های بزرگ در سالن‌های مجلل و رسمی متمرکز گشت. اشراف و نجیب‌زادگان از جواهرات و طلاهای بسیاری در پوشش خود استفاده می‌کردند. لردها و پادشاهان از همراهان جنگجوها که ستون فقرات نیروهای نظامی‌شان را شکل می‌دادند، پشتیبانی می‌کردند.{{efn-ua|Such entourages are named ''[[Comitatus (classical meaning)|comitatus]]'' by historians, although it is not a contemporary term. It was adapted in the 19th century from a word used by the 2nd-century historian [[Tacitus]] to describe the close companions of a lord or king.<ref name=Dict80>Coredon ''Dictionary of Medieval Terms'' p. 80</ref> The ''comitatus'' comprised young men who were supposed to be utterly devoted to their lord. If their sworn lord died, they were expected to fight to the death also.<ref name=Geary56>Geary ''Before France and Germany'' pp. 56–57</ref>}} در میان اشراف و نجیب‌زادگان روابط خانوادگی نیز همانند وفاداری، شجاعت و افتخارآفرینی‌ها از اهمیت بالایی برخوردار بود. این روابط باعث ایجاد دشمن‌هایی در میان جامعهٔ اشرافی می‌گردید، همانند نمونه‌هایی مرتبط با گریگوری تور که در سرزمین [[مروونژی‌ها|گُل مروونژی]] روی داد. به نظر می‌رسد که بیشتر این دشمنی‌ها با پرداخت [[:en:Weregild|خون‌بها]] پایان می‌یافت.<ref name="Wickham189">Wickham ''Inheritance of Rome'' pp. 189–193</ref> زنان در جامعه اشرافی، در نقش‌های اصلی‌شان به عنوان همسر و مادر پسران به ایفای نقش می‌پرداختند؛ مادر فرمانروا در سرزمین [[مروونژی‌ها|مروونژی]] از جایگاه بسیار بالایی برخوردار بود. در جامعهٔ [[آنگلوساکسون|آنگلوساکسونی]]، آوردن تعداد بچه‌های کمتری برای فرمانروا، نقش و جایگاه زنان به عنوان ملکه مادر را به شدت کاهش می‌داد، که با افزایش ایفای نقش بوسیلهٔ ریاستشان بر صومعه‌های راهبه‌ها، جبران می‌شد. تنها در ایتالیا بود که زنان در زیر کنترل و حمایت یکی از مردان خانواده‌شان قرار می‌گرفتند.<ref name="Wickham195">Wickham ''Inheritance of Rome'' pp. 195–199</ref>

در اواخر سده ششم و سده هفتم میلادی، باورهای مذهبی در امپراتوری بیزانس و ایرانشهر دستخوش تغییرهای گوناگونی شد. [[یهودیت]] دینی جذاب بود که پیروان تازه‌ای میافت و حتی یکی از فرمانروایان [[مردم عرب|عرب]] نیز به آن گروید.{{efn-ua|[[Dhuذونواس، Nuwas]],حاکم rulerبین‌حمیر ofیمن whatدر isآن todayزمان، [[Yemen]],در convertedسال in۵۲۵ 525به andدین hisیهودیت subsequentگرویید persecutionو ofسیاست Christiansوی ledنسبت toبه theمسیحان invasionیمن andمنجر conquestبه ofحمله hisپادشاه kingdomمسیحی byاتیوپی theبه [[Axumite]]sیمن of [[Ethiopia]]شد.<ref name=Collins138>Collins ''Early Medieval Europe'' pp. 138–139</ref>}} همچنین در میان مسیحیان و پیروان ایرانی [[مزدیسنا]] نیز در جذب هرچه بیشتر ساکنان [[شبه‌جزیره عربستان]] برای گرویدن به دینشان، رقابت تنگاتنگی وجود داشت. همهٔ این رقابت‌ها با پیدایش [[اسلام]] در هنگام زندگانی [[محمد|محمد بن عبدالله]] (درگذشتهٔ ۶۳۲ م) در عربستان به پایان رسید.<ref name="Collins143">Collins ''Early Medieval Europe'' pp. 143–145</ref> پس از مرگ او، نیروهای مسلمانان بر امپراتوری بیزانس و ایرانشهر تاختند و بسیاری از سرزمین‌هایشان را تسخیر نمودند؛ آنان [[فتح اسلامی شام|سوریه]] را در ۶۳۴–۶۳۵، [[فتح اسلامی مصر|مصر]] را در ۶۴۰–۶۴۱، [[حمله اعراب به ایران|ایرانشهر]] را در میان سال‌های ۶۳۷ تا ۶۴۲، [[فتح اسلامی مغرب|شمال آفریقا]] در اواخر سده هفتم و همچنین [[فتح اندلس|شبه‌جزیره ایبری]] را در سال ۷۱۱ م تسخیر نمودند.<ref name="Collins149">Collins ''Early Medieval Europe'' pp. 149–151</ref> در سال ۷۱۴، نیروهای مسلمان بیشتر شبه‌جزیره ایبری را به کنترل خود درآورده و نام آن را [[اندلس (اسلامی)|اندلس]] نهادند.<ref name="Reilly52">Reilly ''Medieval Spains'' pp. 52–53</ref>