ماهیان خاویاری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ماهی خاویار''' یا '''تاس‌ماهی''' '''ها''' نامی است که به بعضی از ماهیان خانوادهٔ [[تاس‌ماهیان]] (Acipenseridae) داده می‌شود که در مجموع حدود ۲۸ گونه دارد. [[فیل‌ماهی]]، [[اوزون برون]]، [[تاس‌ماهی ایرانی]]، [[تاس‌ماهی روسی]] و [[شیپ]] از مهمترین انواع ماهیان خاویاری هستند.

 

 

اما ارزش ماهیان خاویاری نزد مردم، نه برای استفاده از گوشت آن، که برای تخم آن است و شهرت‌اش نیز برای همین مروارید سیاه‌اش است. تخم خاویار در شمار اشرافی‌ترین صبحانه جهان است. بسیاری آن را به شکل خام یا همراه با تخم‌مرغ و آغشته به زرده آن می‌خورند؛ و گروهی دیگر آن را همراه با سبزیجات خوشبو و نان و کره. اما در نزد برخی خوش غذاها هرچیز افزودنی به آن، خیانتی است نابخشودنی؛ آنان بر این باورند که خاویار را تنها برای بوی تند، مزه گس و شوراش باید دوست داشت.

ماهی شیپ، معمولاً مهاجری است که برای تخم‌ریزی به سواحل ایران می‌آید و در رودخانه‌های آبریز دریای خزر تخم‌گذاری می‌کند. از عمری سی ساله برخوردار است، سبک‌وزن بوده و تعدادش بسیار اندک است و از نظر ارزش در رتبه چهارم قرار دارد و با طولی بیش از یک متر و وزنی سبک؛ که در فاصله ۱۰ تا ۱۴ سالگی بالغ می‌گردد و به سن تخم‌دهی می‌رسد.

 

 

اوزن برون یا بینی بلند، کوچک‌ترین ماهی خاویار دریای خزر است که در ایران به اشتباه کلیه ماهیان خاویاری را به نام آن می‌شناسند. اوزون برون به لحاظ کیفی در رتبه آخر قرار دارد؛ چرا که تخم‌اش ریزتر و ارزان‌تر است. این ماهی از نظر تکثیر مصنوعی با مشکلاتی مواجه است و تعداد آن نیز در شرایط طبیعی، رو به کاهش می‌رود. اوزون برون در فاصله ۸ تا ۱۲ سالگی بالغ می‌شود. قامتی یک تا ۵/۱ متری دارد و وزنی سبک‌تر از دیگر ماهیان خانواده خود در دریای خزر.

 

[[رده:تاس‌ماهیان]]

[[رده:خانواده‌های ماهیان]]

[[رده:ماهیان تجاری]]