ایمانوئل کانت: تفاوت میان نسخه‌ها

|عنوان= ایمانوئل کانت

|سرشناسی=

از مدارک دانشگاه مشخص نشده که او را برای رشته الاهیات ثبت نام کرده باشند. اما او به آموختن علوم طبیعی و به خصوص فلسفه و فلسفه علوم طبیعی و ریاضیات زیر نظر یوهان گوتفرید تسکه و مارتین کنوتسن پرداخت. <ref>{{Cite journal|last=KOHLHEIM|first=R.|last2=KOHLHEIM|first2=V.|date=2002-01-01|title=Duden. Familiennamen. Herkunft und Bedeutung. Bearb. (rec. R.A. EBELING)|url=http://dx.doi.org/10.2143/nk.34.1.505132|journal=Naamkunde|volume=34|issue=1|pages=87–91|doi=10.2143/nk.34.1.505132|issn=0167-5257}}</ref>

 

 

 

 

کانت پانزده سال آخر عمر خود را با مشکلات حاد ماموران سانسور سپری کرد. در سال 1794 او را متهم به تحقیر بعضی از اصول متن مقدس مسیحی کردند. او تا سال 1796 همچنان به تدریس ادامه داد اما به او گفته شده بود که متون مذهبی اش را که با انجیل مطابقت ندارند تدریس نکند. شکاویه ای دوست او و ناشر ماهنامه برلین، یوهان اریش بیستر، در نزد پادشاه هم رد شد.

[[پرونده:Kant doerstling2.jpg|بندانگشتی|کانت و هم‌نشینانش دور میز، امیل دورستلینگ]]

 

 

تنها تزیین خانه‌اش پرتره‌ای از [[ژان-ژاک روسو|روسو]] بود. خدمتکار او، که سربازی آموخته به نام مارتین لامپه بود، هر روز ساعت 4:45 او را با این جمله از خواب بیدار می کرد : "دیگر وقتش است!" و هر شب ساعت 22 به رخت خواب می رفت. صبحانه‌اش فنجانی چای و یک پیپ [[تنباکو]] بود. سپس برای درس‌گفتارهایش آماده می‌شد، که ۵ یا ۶ روز در هفته برگزار می‌شد، و ساعت ۷ یا ۸ صبح (با توجه به فصل) آغاز می شد. اغلب برای ناهار دوستانش را دعوت می کرد. اما بحث بر سر فلسفه را ممنوع کرده بود. با رفتن مهمانانش غالباً بر صندلی راحتی در اتاق نشیمن چرتی می‌زد. در ساعت ۵ بعد از ظهر، پیاده‌روی‌اش آغاز می‌شد که زمان آن بنا به قصه مشهور، چنان دقیق بود که ساکنان کونیگسبرگ می‌توانستند ساعت‌هایشان را تنظیم کنند. شب‌های کانت غالباً با معاشرت در خانه دوستان می‌گذشت.<ref>وود، آلن، کانت، ترجمه عقیل فولادی، تهران: نگاه معاصر، 1396، صص 44-45.</ref>

حکم ذوق متضمن چیزی است که کانت «بازی آزاد» خیال و فاهمه در رابطه متقابل می‌نامد. مقصود از آزاد بودن، آن است که خیال تابع هیچ مفهوم از فاهمه نیست. این بازی آزاد، سبب هماهنگی دو قوه می‌شود و هر دو را جان می‌بخشد و سوژه، فعالیت ثمربخش هر یک از قوای ما را به شکل احساس لذت، تجربه می‌کند. این احساس لذت در نظریه کانت، لذت زیبایی شناختی یا تجربه زیبایی است. حکم زیبایی شناختی مقابل، یعنی دربارهٔ زشتی یک چیز، هنگامی است که تصور، فاهمه را از درک داده‌های خیال بازمی‌دارد، به طوری که قوای ما نمی‌توانند همکاری بی مخمصه ای داشته باشند.<ref>وود، آلن، کانت، ترجمه عقیل فولادی، تهران: نگاه معاصر، 1396، صص 259-260.</ref>

 

 

=== آزادی اراده ===

{{مستند کردن}}

{{فلسفه}}

{{فلسفه قاره‌ای}}

{{متافیزیک}}

{{فلسفه اجتماعی و سیاسی}}

{{فلسفه اخلاق}}

 

{{ترتیب‌پیش‌فرض:کانت، ایمانوئل}}

[[رده:ایمانوئل کانت]]

[[رده:اخلاق وظیفه‌گرا]]