شگون: تفاوت میان نسخه‌ها

همچنین برخی امور را خوش‌شگون یعنی آورنده نیکی می‌دانند مانند پوشیدن جامه نو در نوروز. روز [[نوروز]] را روز شگون نیز نامیده‌اند. بنابر روایت ابوریحان بیرونی در [[مهرگان]] مردم با روغن بدن خود را مرطوب می‌کردند که هم شگون و هم نتایج طبی و بهداشتی داشت.

 

برخی از خانواده‌های روستایی [[ایران]] بویژه در [[مازندران]] به هنگام [[نوروز]] سفره عید [[نوروز]] را چند ساعت پیش از تحویل سال می‌چینند و در اشتیاق تحویل سال منتظر کسی می‌شوند که خود برای خود شگون آور قرار داده‌اند تا در نخستین ساعتهای سال نو به خانه شان بیاید و برایشان شگون بیاورد. هر یک از خانوادهای روستا، یکی از همسایه‌ها یا یکی از منسوبان به خود را برای خانه خود شگون آور می‌دانند و او را باصطلاح خودشان «سال‌مِج» مینامند. سال مج هر خانه‌ای، اولین کسی است که پس از تحویل سال به آن خانه وارد می‌شود.

او با خوشروئی و نشاط با ظرفی آب به خانه میآید. آب را در حیاط خانه میپاشند و سال نو را به اهل خانه تبریک می‌گوید. افراد خانه، با سرور و شادمانی باستقبال سال مج خود می‌روند و او را به کنار سفره عید و سینی دعوت می‌کنند. آنها از سال مج با [[کلوچه|کلوچه‌ها]] و [[حلوا|حلواها]] و [[نان]] و [[عسل]] و [[آجیل]] و میوه به گرمی پذیرائی می‌کنند و اعتقاد دارند که از یمن حضور سال مج و از شگون این پذیرائی، [[سفره]] شان در سال جدید همیشه پربرکت خواهد بود.

به این مراسم، شگون‌آوری گفته می‌شود.

 

 

== منبع ==

{{خرد}}

 

[[رده:فالگیری]]