اغلب آنتی‌ژن‌ها مولکولهایمولکول های درشتی هستند. از لحاظ ترکیب شیمیایی آنتی‌ژن ممکن است [[پروتئین]]، [[پلی ساکارید]]، چربی ها و حتی [[اسید نوکلئیک]] باشد. یکی دیگر از صفات اختصاصی آنتی‌ژن‌ها بیگانه بودن آنها نسبت به ترکیبات بدن صاحب آنتی‌ژن (میزبان) است. در غیر این صورت یک فرد می‌تواند از نظر ایمنی نسبت به مواد بدن خود واکنش نشان داده و در نتیجه آسیب‌های بافتی پدید آید. البته گاه در شرایطی این پیش آمد رخ می‌دهد و بیماری هایی به نام بیماری های خود ایمنی ایجاد می‌شود (یعنی سیستم ایمنی بدن ما بافت های خود بدن را بیگانه فرض می‌کند مانند [[لوپوس]]). گرچه موادی که وزن مولکولی کوچک دارند خود غالباً آنتی ژنی نیستند ولی می‌توانند به عنوان [[هاپتن]] عمل کنند.
منشأ پادگن‌هاآنتی ژن ها می‌تواند خارجی (مانند گرده گل)، یا سلولهایسلول های ناشناس درون بدن (مانند سلولهایسلول های سرطانی) یا حتی خود سلولهای طبیعی بدن (بیماریهایبیماری های خود ایمن) باشد.▼
▲منشأ پادگن‌ها می‌تواند خارجی (مانند گرده گل)، یا سلولهای ناشناس درون بدن (مانند سلولهای سرطانی) یا حتی خود سلولهای طبیعی بدن (بیماریهای خود ایمن) باشد.
