درگیری اسرائیل و اعراب: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:Israel and Palestine 1st June 1948-EN.svg|بندانگشتی|271x271پیکسل|<small>مواضع نیروهای عربی در جنگ 1948</small>]]

در سال [[۱۹۴۸ (میلادی)|۱۹۴۸]] [[قیومیت بریتانیا بر فلسطین]] در روز [[۱۴ مه]] پایان یافت و در همان روز [[کشور اسرائیل|اسرائیل]] رسماً اعلام موجودیت کرد. جنگجویان صهیونیست به مناطق عرب نشین فلسطین حمله‌ور شدند و دست به پاکسازی نژادی و کشتار فلسطینی‌ها زدند. پس از استمداد اعراب فلسطین از کشورهای عربی، ارتش‌های [[کشورهای عربی]] شامل مصر، اردن، عراق، سوریه و لبنان و نیز گروهی از چریک‌های داوطلب عرب به محدوده کشور تازه تأسیس از چند جبهه حمله بردند و جنگ استقلال اسرائیل از ماه مه [[۱۹۴۸ (میلادی)|۱۹۴۸]] تا ژوئیه ۱۹۴۹ به طول انجامید که نهایتاً به شکست اعراب منتهی شد. دلیل اصلی این شکست، برتری عددی جنگجویان صهیونیست بر سربازان و جنگندگان عرب بودند. همچنین نیروهای صهیونیست برخلاف قطعنامه‌های سازمان ملل از دوره‌های آتش بس در این جنگ استفاده نموده و توان نظامی خود را به نحو قابل ملاحظه‌ای افزایش دادند.

 

 

[[مجمع عمومی سازمان ملل]] تهاجم به [[مصر]] را محکوم کرد و خواهان [[آتش‌بس]] فوری شد، اگر چه [[انگلیس]] و [[فرانسه]] آن را [[وتو]] کردند؛ اما نهایتاً [[کانال سوئز]] برای مصر، ملی اعلام شد.

[[پرونده:1956 Suez war - conquest of Sinai-ar.png|بندانگشتی|مرزها و مواضع نیروهای متخاصم در جنگ 1956]]

 

 

[[قطعنامه ۲۴۲]] [[شورای امنیت]] در پایان جنگ، [[اسرائیل]] را ملزم به تخلیه [[مناطق اشغال شده توسط اسرائیل]] کرد، اما این [[قطعنامه]] تاکنون به مرحله اجرا درنیامده‌است؛ بلکه اسرائیل تنها از صحرای سینا عقب نشینی کرد و همچنان کرانه باختری، نوار غزه و بلندی‌های جولان در اشغال اسرائیل می‌باشد.

[[پرونده:Six Day War Territories-ar.svg|بندانگشتی|مناطق اشغالی سال 1967]]

 

 

[[کشورهای عربی]] پس از شکست‌های قبلی و خدشه دار شدن غرور ملی آن‌ها توسط [[ارتش اسرائیل]]، تصمیم به جبران این شکست‌ها گرفتند و در یک عملیات غافلگیرکننده در سال [[۱۹۷۳ (میلادی)|۱۹۷۳]] اقدام به حمله به استحکامات [[خط بارلو]] واقع در شرق [[کانال سوئز]] و [[ارتفاعات جولان]] کردند. نیروهای مصری توانستند از خط مشهور بارلو بگذرند و شرق کانال سوئز را تصرف کنند. نیروهای سوری نیز در بلندی‌های جولان پیشروی کردند. در ضدحمله نیروهای اسرائیلی، خطوط نیروهای مصری و سوری در جولان و کانال سوئز شکسته شد و برخی از مناطق متصرفه مجددا از دست رفت. در پایان این جنگ و در هنگام انعقاد قرارداد آتش‌بس نیروهای مصری قسمت‌های شمالی ساحل شرقی کانال سوئز را در اختیار داشتند؛ اما ارتش اسرائیل نیز از یک نقطه از کانال سوئز گذشته و در غرب کانال سوئز پیشروی کرده بود. در جبهه سوریه هم بخش‌های دیگری از ارتفاعات جولان به تصرف اسرائیل درآمد؛ ولی در جریان مذاکرات آتش بس که با وساطت هنری کسینجر، وزیر خارجه وقت آمریکا انجام شد، نیروهای اسرائیلی مجبور شدند از شرق کانال سوئز به طور کامل عقب نشینی نمایند و همچنین بخش محدودی از بلندی‌های جولان شامل شهر قنیطره را به سوریه بازپس دهند. درحصول دستاوردهای این جنگ، تحریم نفتی اعراب به رهبری ملک فیصل(پادشاه وقت عربستان) نقش مهمی داشت.

[[پرونده:Faisal of Saudi Arabia - 1943.jpg|بندانگشتی|ملک فیصل بن عبدالعزیز]]

 

 

در سال ۱۹۸۲ نیروهای اسرائیلی از هوا و زمین به لبنان حمله‌ور شدند و با استفاده از برتری تجهیزاتی و عملیاتی توانستند تا بیروت، پایتخت لبنان پیشروی نمایند. اسرائیل نام این عملیات را عملیات صلح برای الجلیل نامید. در جریان این عملیات، جنایت‌های متعددی علیه غیرنظامیان صورت گرفت که کشتار دسته جمعی فلسطینی‌ها در دو اردوگاه صبرا و شتیلا از بقیه مشهورتر است. هدف از این عملیات، اخراج سازمان‌های مسلح فلسطینی و ارتش سوری از لبنان، روی کارآوردن دولتی دست نشانده در این کشور و استقرار نیروهای مزدور لبنانی در طول مرزهای لبنان و اسرائیل بود. پس از پیروزی‌های اولیه ارتش اسرائیل و ظهور مقاومت مسلحانه در لبنان، دستاوردهای پیروزی اسرائیلی از دست رفت و در نهایت اسرائیل مجبور شد در سال ۲۰۰۰ میلادی به طور کامل از مناطق متصرفه در سال ۱۹۸۲ عقب نشینی نماید.

[[پرونده:Israeli troops in south Lebanon (1982).jpg|بندانگشتی|نیروهای اسرائیلی در جنوب لبنان]]