قطب الدین راوندی؛ شیخ قطب الدین، ابو الحسن یا ابو الحسین، سعید بن عبد الله بن حسین بن هبة الله بن حسن راوندی کاشانی، عالم بزرگ، محدث، مفسر، متکلم، فقیه، فیلسوف و تاریخ دان بزرگ شیعه در قرن ششم هجری است. بسیاری اوقات نیز او را به جدش نسبت داده و میگویند سعید بن هبة الله راوندی.
او در راوند کاشان به دنیا آمد. پدر و پدر بزرگ قطب راوندی از علمای بزرگ زمان خود بودند.
وی تحصیلات ابتدایی را نزد پدر خویش فرا گرفت. پس از آن در محضر درس شیخ ابو علی طبرسی، عماد الدین طبری و سید مرتضی رازی بهره فراوان برد ؛ سپس به شهر [[قم]] رهسپار شد تا از علمای آن دیار نیز بهرهمند گردد و در مدتی کوتاه از چهرههای سرشناس شیعه گردید.
شیخ قطب در آثار خود موضوعات متنوعی از علوم و معارف اسلامی را به بحث گرفته و در علم تفسیر، فقه، حدیث، فلسفه، کلام، تاریخ و دیگر موضوعات نوشتارهای فراوانی بر جای نهاده‌است. وی در نوشتههایش تمام جوانب موضوع را بررسی کرده و به نگاهی گذرا اکتفا نمیکند.
دیدگاه دیگران را-چه موافق و چه مخالف- به درستی نقل میکند و مانند انسانی که حق را برای حق میخواهد به کاوش در نظریات دیگران میپردازد. از این رو، کسانی که در صدد معرفی وی برآمدهاند عباراتی را در وصف شان و منزلت او به‌کار برده‌اند.
در تألیفات قطب راوندی اثر نبوغ و استعداد ذاتی او را به آسانی میتوان دید.{{مدرک}} وی در نوشتههای خود به تحقیقاتی عمیق پرداخته و بر نکاتی جالب توجه و زیبا که بر بسیاری از دانشمندان و بزرگان مخفی مانده، دست یافته‌است.{{مدرک}}
