فن شعر: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱:
{{ویکی‌سازی}}
{{اشتباه نشود|سخن‌شناسی}}
'''رسالۀ ''شاعری یا فن شعرِ'' ارسطو''' (فن شعر: ترجمۀ عبدالحسین زرین کوب یا شاعری: ترجمۀ رضا شیرمرز، 1397، نشر ققنوس) از مهم‌ترین میراث فلسفی ادبی یونان می‌باشد، این رساله، اولین کار بازمانده در حوزه نظریه دراماتیک و اولین رساله فلسفی موجود با تمرکز بر [[سخن‌شناسی]] و [[نظریه ادبی]] است. به قول رضا شیرمرز «کتابِ ''شاعری''، تأثیرگذارترین اثرِ دنیای کلاسیک در حیطۀ نقد ادبی است و در کنار ''جمهوریتِ'' افلاطون، نخستین سرچشمۀ مفهومِ تقلید محسوب می­شود. اگرچه موضوع اصلی ارسطو در ''شاعری''، تراژدی است، اما پرسش­هایی اساسی و عمیق را دربارۀ پدیدار تقلید مطرح می­کند و درواقع اصلاحیه­ای است بر نظریات افلاطون در باب تقلید. ارسطو گروهی از مفاهیم اساسی موجود در ''شاعری'' را از معلمش، افلاطون وام گرفته و نظریات معلمش را دربارۀ ماهیت و اثرات تقلید به چالش کشیده است، ولی هرگز، نگرۀ اصلی افلاطون را آن­جا که از هنر، ضرورتن ماهیتی تقلیدی ارایه می­دهد، رد نکرده است. حتا ارسطو در نقدهایش بر اندیشه­های افلاطون، پا بر مفهومِ افلاطونیِ تقلید می­فشارد و بر حضور تأثیرگذارتر آن در تئوری هنرِ غرب صحه می­گذارد. او همچون افلاطون معتقد است که همۀ هنرها زیر بیرق تقلید در حرکتند و میان هنرهای نمایشی و جستارهای دیگرِ انسانی مانند علم و تاریخ که با واقعیت و حقیقت ارتباطی قراردادی دارند تفاوت وجود دارد.» ارسطو در فن شعر، مفهومی را بررسی می‌کند که از آن تحت عنوان «شعر» یاد می‌کند.
فن شعر را ابتدا [[ابوبشر متی بن یونس]] - از [[نسطوریان]] [[بغداد]] که رئیس منطقیان عصر خویش به‌شمار می‌آمد - از [[سریانی]] به عربی ترجمه کرد. ترجمه‌ای که او از فن شعر کرد خطاها و ابهامات زیادی داشت. بعد از او شاگردش [[یحیی بن عدی]] دست به ترجمهٔ دوبارهٔ آن می‌زند و [[یعقوب بن اسحاق الکندی]] برای اولین بار آن را تلخیص کرد. پس از کندی [[ابونصر فارابی]] (متوفی به سال ۳۳۹) که شاگرد ابوبشر متی نیز بود، به شرح و تلخیص فن شعر پرداخت. پس از فارابی معروف‌ترین کسی که دست به کار شرح و تلخیص فن شعر می‌شود، [[ابن‌سینا]] است. پس از ابن‌سینا معروفترین کسی که به تلخیص و شرح بوطیقا اقدام می‌کند، ابن‌رشد است.