روان‌شناسی بالینی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''روان‌شناسی بالینی''' شاخه‌ای از [[روان‌شناسی]] است که به درک، پیش‌بینی و درمان نابهنجاری، ناتوانی و آشفتگی‌های شناختی، هیجانی، زیست‌شناختی، روان‌شناختی، اجتماعی و رفتاری کمک می‌کند و در گستره وسیعی از جمعیت‌های در جستجوی درمان کاربرد دارد. (رزنیک، ۱۹۹۱).

نقش‌های شش‌گانه آن عبارت است از: ارزیابی و تشخیص، مداخله و درمان، مشاوره، آموزش و نظارت بر کار سایر روان‌درمانگرن در تیم درمان، پژوهش و مدیریت. غالب کارهای روانشناس بالینی در راستای درمان و تشخیص، آموزش و پژوهش است (دادستان و منصور، ۱۳۶۶).

روان‌شناسان بالینی می‌توانند در بیمارستان‌ها، کلینیک ها و درمانگاه ها، سازمان ها و نهاد های مربوط به وزارت بهداشت، سازمان بهزیستی و در ادارات بهداشت تمامی وزارت خانه ها و سایر بخش های دولتی و غیر دولتی در حوزه بهداشت و سلامت روان کارکنان ، دادگاه‌های کودکان و خانواده یا سازمان‌های نظارت بر پیشگیری از بزهکاران، مدارس، نهادهای ویژه با تحقیقات روانشناسی و روان‌پزشکی، نهاد های پیشگیری از وقوع جرم قوه قضائیه، سازمان بازرسی کل کشور ارزیابی روانشناختی و شخصیتی، قابلیت اطمینان از عملکرد مسئولین در پست های سازمانی حساس و کلیدی که نیاز به سطح بالای سلامت روان دارند، نیروی انتظامی، در بخش بهداشت روان و ارزیابی روانی و گزینش روانشناختی نیروهای نظامی،امنیتی و ارتش، تیمهای ورزشی فوتبال و سایر تیم ها برای ارتقاء عملکرد و بهره وری نیروی انسانی مشغول به کار باشند. <ref>ریتال ل. اتکینسون؛ ریچارد س. اتکینسون؛ ارنست ر. هیلگارد (۱۹۸۳). زمینه روان‌شناسی. جلد اول، ترجمة محمد نقی براهنی و همکاران(۱۳۶۶)، چاپ هفتم، تهران، انتشارات رشد</ref>