'''یکه‌سالاری'''<ref>واژهٔ مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی، دفتر نخست تا چهارم، 1376 تا 85</ref><ref>داریوش آشوری، فرهنگ سیاسی، ص ۶۷، [[انتشارات مروارید]]، ۱۳۵۸.</ref> یا '''خودسالاری'''<ref>Auto:خود
Crasy:سالاری</ref> یا '''اُتُوکراتیاُتوکراتی''' {{به فرانسوی|Autocratie}} (از یونانی) شکلی از حکومت [[اقتدارگرایی|اقتدارگرا]] که در آن، فرمانروا آشکارا بر راس سلسله مراتب اداری تفوق دارد، بدون قوانین[[قانون|قانون‌ها]] یا [[سنت|سنت‌هایی]] که قدرت و توان رهبری را محدود کنند، همراه با قدرت بی‌حد و حصر فرمانروافرمان‌روا (اتوکراتاتوکرات، خودسالار) در عمل. مبنای یکه‌سالاری می‌تواند وفاداری یا ترس شهروندان از مکافات باشد. یکه‌سالار می‌تواند قدرت خود را بر اساسپایه [[قرارداد|قراردادها]] یا سنت‌های[[تراداد|ترادادهای]] اجتماعی به دست آورده باشد که در این صورت اتوکراسی از نوع [[مشروعیت|مشروع]] است یا آن را به زور به چنگ آورده باشد که [[دیکتاتوری]] است. [[سلطنت مطلقه|سلطنت‌های مطلقه]] از انواعگونه‌های خودسالاری یکه‌سالاری‌انداند.
باید توجّهتوجه داشت که اگرچه مفاهیممفهوم‌های یکّه سالاری،خودسالاری، [[تمامیت‌خواهی]]، [[خودکامگی]]، [[استبداد]]، [[حکومت مطلقه]] و [[جباریت|جبّاریّت]]، مترادف‌اند و در متون و گفتار اغلببیشتر به یک معنا به کار می‌روند؛ اما در علمدانش [[سیاست]] هم معناهم‌معنا نبوده و تعاریفتعریف‌های جداگانه دارند.
