نبرد تور: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
بدون خلاصۀ ویرایش برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
←پیش زمینه: جزئی |
||
خط ۳۳:
== پیش زمینه ==
نبرد تور واقعهای بود که
پیروزی این دسته کوچک از سربازان مسلمان به حدی سریع و شگفتآور بود که اروپا را در بهت فرو برد و اگر در نبرد تور مسلمانان بر امپراتوری فرانسه فائق میآمدند، فتح سراسر اروپا امری ممکن و نه چندان مشکل بود.
این حادثه بزرگ جنگ تور یا پواتو نام دارد که میان سربازان اسلام و فرانکها در دشتهای فرانسه و کرانههای رودخانه لوار(loire) در اکتبر سال ۷۳۲م رخ داد.{{سخ}}▼
پیشروی مسلمانان در فرانسه در حقیقت دنباله فتوحات آنها در اسپانیا محسوب میشود. زیرا با هجوم مسلمانان در سال ۷۱۱م به اسپانیا، حکومت [[ویزیگوتها]] در این کشور ساقط شد و دو سردار بزرگ اسلام به نامهای [[طارق بن زیاد]] و [[موسی بن نصیر]] سراسر اسپانیا را فتح کرده و این کشور را به یکی از استانهای امپراتوری اسلامی تبدیل نمودند.{{سخ}}▼
▲این حادثه بزرگ جنگ تور یا پواتو نام دارد که میان سربازان اسلام و فرانکها در دشتهای فرانسه و کرانههای رودخانه لوار(loire) در اکتبر سال
▲پیشروی مسلمانان در فرانسه در حقیقت دنباله فتوحات آنها در اسپانیا محسوب میشود. زیرا با هجوم مسلمانان در سال ۷۱۱م به اسپانیا، حکومت [[ویزیگوتها]] در این کشور ساقط شد و دو سردار بزرگ اسلام به نامهای [[طارق بن زیاد]] و [[موسی بن نصیر]] سراسر اسپانیا را فتح کرده و این کشور را به یکی از استانهای امپراتوری اسلامی تبدیل نمودند.
هنوز بیست سال از فتح اسپانیا نگذشته بود که مسلمانان توانستند ایالات جنوبی فرانسه را تصرف کنند و بر دشتهای اطراف رود [[رن]] دست یابند و در قلب فرانسه تا نقاط دوردستی پیش بروند، تا آنجا که خطر پیشروی مسلمانان در اروپا نه تنها فرانسویان، بلکه کل اروپا را دچار ترس و وحشت کرد.
اولین برخورد مسلمانان با فرانسویها به جنگ [[تولوز]] بازمیگردد. این جنگ در سال ۱۰۲ هجری رخ داد که در آن سربازان [[سمح بن مالک الخولانی]] با [[فرانکها]] درگیر شدند، و در این جنگ سمح بن مالک کشته شد و با کشته شدن تعداد زیادی از فرماندهان سپاه اسلام، مسلمانان مجبور به عقبنشینی شدند.
بعد از جنگ تولوز، مسلمانان فرصت واکنش سریع را به این شکست نیافتند، زیرا تا مدت ده سال اسپانیای اسلامی سرگرم جنگهای داخلی میان قبایل مختلف غرب و بربر بود. تا اینکه در سال ۱۱۳ هجری عبدالرحمن بن الغافقی به فرمانروایی کل اسپانیا منصوب شد.{{سخ}}▼
عبد الرحمن بن عبدالله الغافقی مردی دلیر و پرهیزکار بود و از شاگردان اصحاب پیامبر اسلام یعنی [[تابعین]] محسوب میشد. او افسری بزرگ و عالی مقام بود و قدرت فرماندهی خود را در جنگهای [[گالیسیا]] به نمایش گذاشته بود. عبدالرحمن امور اسپانیا را سامان بخشید، به جمعآوری نیرو و تجهیز سپاه پرداخت تا انتقام شکست مسلمانان را در جنگ تولوز بگیرد.{{سخ}}▼
▲بعد از جنگ تولوز، مسلمانان فرصت واکنش سریع را به این شکست نیافتند، زیرا تا مدت ده سال اسپانیای اسلامی سرگرم جنگهای داخلی میان قبایل مختلف غرب و بربر بود. تا اینکه در سال ۱۱۳ هجری عبدالرحمن بن الغافقی به فرمانروایی کل اسپانیا منصوب شد.
▲عبد الرحمن بن عبدالله الغافقی مردی دلیر و پرهیزکار بود و از شاگردان اصحاب پیامبر اسلام یعنی [[تابعین]] محسوب میشد. او افسری بزرگ و عالی مقام بود و قدرت فرماندهی خود را در جنگهای [[گالیسیا]] به نمایش گذاشته بود. عبدالرحمن امور اسپانیا را سامان بخشید، به جمعآوری نیرو و تجهیز سپاه پرداخت تا انتقام شکست مسلمانان را در جنگ تولوز بگیرد.
هنگامی که عبدالرحمن تهاجم خود را به فرانسه آغاز کرد، پیشروی او در جنوب این کشور بسیار سریع و خیرهکننده بود. سربازان مسلمان به [[بورگاندی]] تاختند و [[لیون]] و [[بزانسون]] را اشغال کردند و جلوداران آنها به [[سانی]] که تنها صد میل تا پاریس فاصله داشت رسیدند.
عبدالرحمن الغافقی سپس از ناحیه غرب روی به کرانههای رود [[لوار (رود)|لوار]] نهاد تا فتح آن منطقه را تکمیل کند و از آنجا به سمت پایتخت فرانسه حرکت کند. پیشروی سربازان عبدالرحمن الغافقی در جبهههای مختلف با موفقیتهای زیادی صورت انجام میگرفت، از این رو نیمی از جنوب فرانسه از شرق تا غرب در مدت چند ماه تصرف شد.
نبردی که مسلمانان در اسپانیا و فرانسه آغاز کرده بودند، برای اسلام و مسیحیت هر دو حیاتی بود. مسلمانان بعد از این که دامنه فتوحات خود را در شرق به رودخانه سند در هند رساندند، مهمترین هدف خود را فتح قسطنطنیه مرکز روم شرقی قرار دادند. برای فتح قسطنطنیه دو بار سپاه عظیمی از مسلمانان گسیل داده شد و برای ماهها این شهر به محاصره درآمد. اما استحکام قسطنطنیه به گونهای بود که این محاصرهها نتیجه بخش واقع نشد و سپاهیان و ناوگان مسلمانان ناگزیر شدند از پشت دروازههای شهر قسطنطنیه عقبنشینی کنند تا روم شرقی همچون سد پولادینی به حیات خود ادامه دهد.
شکست مسلمانان در جبهه شرق با مسیحیت، این انگیزه را در آنها ایجاد کرد که از راههای دیگر، به دنبال فتح قسطنطنیه باشند. این بار اسپانیا به مجرای حرکت مسلمانان تبدیل شد. آنها بعد از فتح کامل این کشور میتوانستند از راه خشکی و پس از فتح غرب اروپا خود را به شرقیترین نقطه این قاره یعنی روم شرقی برسانند و به آرزوی دیرینه خود جامه عمل بپوشانند. زیرا به همان اندازه که رومیها در جنگهای دریایی مهارت داشتند، مسلمانان در جنگهای زمینی از مهارت برخوردار بودند.
فتوحات مسلمانان در اروپا برای مسیحیت نیز مهم و حیاتی بود. کشور فرانسه در آن روز بزرگترین و نیرومندترین کشور اروپایی محسوب میشد که در شمال و غرب اروپا قدرتی همانند آن وجود نداشت. از این رو فرانسه در غرب اروپا به حمایت از مسیحیت برخاسته بود، همینطور که روم شرقی در شرق اروپا از کیان مسیحیت دفاع میکرد.{{سخ}}▼
▲فتوحات مسلمانان در اروپا برای مسیحیت نیز مهم و حیاتی بود. کشور فرانسه در آن روز بزرگترین و نیرومندترین کشور اروپایی محسوب میشد که در شمال و غرب اروپا قدرتی همانند آن وجود نداشت. از این رو فرانسه در غرب اروپا به حمایت از مسیحیت برخاسته بود، همینطور که روم شرقی در شرق اروپا از کیان مسیحیت دفاع میکرد.
{{Location map many
|France
سطر ۶۵ ⟵ ۷۸:
|width = 250
}}
پیشروی مسلمانان در اسپانیا و جنوب فرانسه زنگ خطر را برای اروپا به صدا درآورد. حملات قبایل بتپرست ژرمن از شمال و مسلمانان از جنوب موجودیت قدرت مسیحیت را در غرب اروپا به خطر انداخته بود. فتوحات مسلمانان نیز آنقدر سریع و خیرهکننده بود که صدای یک جنگ بزرگ و ناخواسته در فرانسه به گوش میرسید و به نظر میآمد فرانسه و مسیحیت باید خود را برای نبردی سرنوشت ساز علیه مسلمانان آماده کنند.
عبدالرحمن الغافقی با سپاهی حدود هشتاد هزار نفر در سال ۱۱۴ هجری وارد جنوب فرانسه شد و در دره «رن» اردو زد و سپس شهر [[اکونین]] را اشغال کرد و نیروهای [[دوک ایودیس]] در جنوب فرانسه را متلاشی ساخت. دوک بعد از شکست از عبدالرحمن از «شارل مارتل» پادشاه فرانسه درخواست کمک کرد. شارل مارتل که به اهمیت این جنگ واقف بود به تلاش وسیعی برای جمعآوری نیرو علیه مسلمانان دست زد. این سپاه از فرانسویان، قبایل مختلف ژرمنی و دستههای مزدور که کلیه جنگجویان شمال اروپا در میان آنها موج میزدند در آن سوی رود [[راین]] تشکیل شده بود. این جنگجویان نیمه عریان بودند و بدنهای خود را با پوست گرگ پوشانده و موهای سر خود را بافته و بر شانههای خود انداخته بودند.
|