فرض عامل هوشمند: تفاوت میان نسخه‌ها
صفحه را از ویکی‌پدیای انگلیسی ترجمه کردم و با اندکی ویرایش منتشر کردم. |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۲۱ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۹:۱۵
فرض عامل هوشمند (انگلیسی: Agent detection) تمایل حیوانات و انسان‌هاست به این که فرض کنند در موقعیت‌هایی که آن‌ها حضور دارند یک عامل مُدرک یا هوشمند، به‌طور هدفمند مداخله داشته است.
منشأ تکاملی
باور بر این است که انسان‌ها «فرض عامل هوشمند» را به‌عنوان یک استراتژی برای زنده‌ماندن رشد داده‌اند. در موقعیت‌هایی که شخص در آن از حضور یک عامل هوشمند مثلاً یک دشمن یا یک موجود خطرناک مطمئن نیست، احتیاط حکم می‌کند برای زنده‌ماندن حضور چنین موجودی را مفروض بگیرد. برای مثال، اگر انسانی با دندانه‌هایی روی زمین مواجه شد که ممکن است جای دندان یک شیر باشد، به سود اوست که احیتاط کند و چنین فرض بگیرد که واقعاً شیری در این مکان حضور دارد.
کورت گرِی و دنیل وِنجر در این باره نوشته‌اند:
خطر بالای به‌کارنبردن «فرض عامل هوشمند» و هزینۀ پایین تشخیص اشتباه در آن باعث شده است محققین پیشنهاد دهند که انسان‌ها یک «بخش بیش‌فعّال فرض عامل هوشمند» دارند، یک بخش شناختی که به‌سرعت رویدادهای محیط را به رفتار عوامل زنده نسبت می‌دهد.
مرحلۀ زمان‌بَر، راه‌های فرار سریع و انتقادات
از آنجایی که زمان می‌بَرد تا شخص دربارۀ این فکر کند که چرا یک محرّک در این مکان حضور دارد، درحالی که واکنش‌نشان دادن به آن سریع‌تر است، برخی از زیست‌شناسان تکاملی این دیدگاه را نقد کرده‌اند که مفروض می‌گیرد فرض عامل هوشمند می‌تواند توانایی فرار از دست مهاجمین را افزایش دهد درحالی که یک فرار سریع می‌تواند تأثیر بیشتری در زنده‌ماندن او داشته باشد. این زیست‌شناسان بیان کرده‌اند که بین واکنش ساده به محرّک‌ها و تفکر درباۀ علت آن محرّک‌ها (مانند فرار از ردپاهایی خاص یا یک جفت چشم، با واکنشی سریع و بدون حتی یک فرضِ زمان‌بَر برای ارتباط‌دادن این محرّک به یک مهاجم) طبیعتاً باید واکنش ساده به محرّک‌ها انتخاب شود چرا که در این صورت، این موجود، یک مرحله کار کمتری انجام داده و به همان اندازه در زمانش صرفه‌جویی کرده است. در نتیجه این زیست‌شناسان به این نتیجه رسیده‌اند که هیچ سازوکار ذهنی ویژه‌ای برای فرض عامل هوشمند وجود ندارد. [۱]