[[پرونده:Willamette Meteorite AMNH.jpg|بندانگشتی|شهاب‌سنگ ۱۴ تنی از جنس آهن-نیکل، پیداشده در ایالات متحده - ۱۹۰۲]]
یک '''شهاب‌سنگ''' یا '''سنگ آسمانی''' {{انگلیسی|Meteorite}} تکهٔ جامد احتمالا بازمانده از جرم‌هایی مانند یک [[دنباله‌دار]]، [[سیارک]] یا [[شهاب‌واره]] است که در اصل در [[فضای بیرونی]] ساخته شده و توانسته پس از گذر از [[اتمسفر|جو]] و تاب آوردن بازخورد این گذر، بر روی [[رویداد برخوردی|سطح زمین]] یا یک سیارهٔ دیگر فرود آید. هنگامی که جرمی به درون جو می‌آید، عوامل گوناگونی مانند [[اصطکاک]]، [[فشار]] و [[برهمکنش]] شیمیایی با گازهای اتمسفری، موجب گرم شدن جرم و پراکندگی آن انرژی می‌شوند. این جرم سپس به یک شهاب‌واره دگرگون می‌شود و برای زمان کوتاهی یک آذرگوی را می‌سازد که همچنین با نام یک ستارهٔ سرنگون شونده (شهاب ثاقب) دیده و شناخته می‌شود؛ [[اخترشناس]]ان نمونه‌های درخشان این پدیده را '''آذرگوی''' می‌نامند. ''شهاب‌سنگ‌هایی'' که بازتاب جو زمین را تاب آورده‌اند، اندازه‌های بسیار گوناگونی دارند. برای [[زمین‌شناس]]ان، یک آذرگوی ''شهاب‌سنگی'' است که به اندازهٔ کافی بزرگ باشد تا بتواند یک [[دهانه برخوردی]] درست کند. روزانه حدود ۵۰ تن شهاب‌سنگ به درون جو زمین می‌آید.<ref>{{یادکرد وب|نشانی=http://www.iap-kborn.de/Dust-in-the-mesosphere.117.0.html?&L=1|عنوان=Dust in the mesosphere|ناشر=IAP|تاریخ=|تاریخ بازبینی=2013-04-15|زبان=آلمانی|پیوند بایگانی=https://web.archive.org/web/20110919002519/http://www.iap-kborn.de/Dust-in-the-mesosphere.117.0.html?&L=1|تاریخ بایگانی=۱۹ سپتامبر ۲۰۱۱|dead-url=yes}}</ref> و بیشتر آن‌ها در لایه میان سپهر ([[مزوسفر]]) تبخیر می‌شوند.
شهاب‌سنگ‌ها بیشتر از [[سنگ]] و [[فلز]] ساخته شده‌اند. این اجرام هنگامی که به درون جو [[زمین]] می‌آیند، از روی پهنای زیادشان از جو می‌گذرند و دهانه‌ها و پستی و بلندیهای گوناگونی را از خود بر جای می‌گذارند. برای نمونه دهانهٔ [[بارینجر]] در [[آریزونا]] و دهانهٔ [[وردفورت]] در [[آفریقای جنوبی]].
