فلسفه شادی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[افلاطون]] با استفاده از نام [[سقراط]] به عنوان نقش اصلی در گفتگوهای فلسفی‌اش، آنچه را لازمه شادی است، در اثر [[جمهور]] خود توضیح داده است. در این اثر افلاطون می‌گوید که اشخاصی که پیرو اصول اخلاقی هستند، می‌توانند واقعاً شاد باشند. به همین دلیل هم شخص باید فضایل اصلی اخلاقی، مخصوصا عدالت را درک کند. با استفاده از آزمون فکری [[حلقه‌ی ژیگ]] افلاطون به این نتیجه می‌رسد که شخصی که از قدرتش سوء استفاده می‌کند خود را اسیر شهواتش کرده است، در حالی که فردی که انتخاب می‌کند این‌گونه نباشد، عقلا خود را تحت کنترل دارد و بنابراین شاد است<ref>Mohr, Richard D. (1987). "A Platonic Happiness". ''History of Philosophy Quarterly''. '''4''' (2): 131–145. [[JSTOR (identifier)|JSTOR]] 27743804.</ref>.

او همچنین نوعی از شادی را بیان می‌کند که از [[عدالت اجتماعی]] که ناشی از عمل به نقش اجتماعی شخص است، برمی‌آید. از آنجاکه این وظیفه شادی را شکل می‌دهد، اشکال معمول دیگر شادی که دیده می‌شوند، مانند تفریح، ثروت و لذت - از درجه‌ی کمتری - و شاید حتی شکل کاذبی از شادی در نظر گرفته می‌شوند<ref>Mohr, Richard D. (1987). "A Platonic Happiness". ''History of Philosophy Quarterly''. '''4''' (2): 131–145. [[JSTOR (identifier)|JSTOR]] 27743804.</ref>.