سوخت بانکر به لحاظ فنی به هر نوع سوختی گفته می شود که در روی کشتی مورد استفاده قرار می گیرد. نام خود را از بانکرهای زغال گرفته است که در آن سوخت در اصل ذخیره می شود. Australian Customs و Australian Tax Office سوخت بانکر را سوختی تعریف می کند که برای قدرت دهی موتور هواپیماها یا کشتی ها به کار برده می شود. بانکر A نفت کوره شماره 2،۲، بانکر B نفت کوره شماره 4۴ یا 5،۵، بانکر C نفت کوره شماره . نفت کوره6 C به نفت بانکر معروف است. نفت کوره شماره 5 '''Navy Special Fuel Oil''' ('''NSFO''') یا فقط ناوبری فضایی نیز نامیده می شود. نفت کوره شماره 5۵ و 6۶ به نفت کوره سنگین یا نفت کوره های شناخته می شوند. ویسکوزیته بالا نیازمند حرار دهی است. که در سییستم بخار کم فشار به گردش در می اید قبل از اینکه آن را از تانک ذخیره پمپ کنند. سوخت ها به ندرت در سیستم دریایی جدید به این صورت نامگذاری می شوند{Shang, 2016۲۰۱۶ #153۱۵۳}.
از سال 1980۱۹۸۰ سازمان بین المللی استاندارد جهانی (ISO) استاندارد سوخت های دریایی (بانکرها) ها را پذیرفته است. این استاندارد با نام 8217۸۲۱۷ مطابق با اخرین همگام سازی ها در سال 2010۲۰۱۰ و 2017۲۰۱۷ در جدول زیر لیست شده اند. این استاندارد سوخت ها را به سوخت distillate و سوخت باقیمانده تقسیم می کند. رایج ترین سوخت باقیمانده استفاده شده در سیستم دریایی RMG و RMK می باشند. تفاوت این دو غالبا به تفاوت در ویسکوزیته و چگالی است و اینکه RMG معمولا با 380۳۸۰ سانتی استوک یا کمتر و RMK با سانتی استوک 700۷۰۰ یا کمتر مبادله می شود. کشتی هایی که دارای موتورهای پیشرفته تری هستند می توانند سوخت های سنگین تر، ارزانتر و ویسکوزتری را استفاده کنند. حکومت ها در جهان مانند کالیفرنیا، اتحادیه اروپا، Emission Control Areas را تاسیس کرده اند که ماکریمم حد سولفور برای سوخت ها را برا ی انتشار میزان الاینده ها تعیین کرده اند. سوخت هایی دریایی باید میزان سولفور و سایر ذرات را از 5/4 m/m به 5/0 m/m کاهش دهند{Speight, 2019۲۰۱۹ #177۱۷۷}.
