فلسفه شادی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
←رواقیون: پاراگراف اضافه شد. |
←رواقیون: قسمت سنت آگوستین اضافه شد. |
||
خط ۳۴:
مکتب رواقیون توسط [[زنون رواقی|زنون]] بنا نهاده شد. با اینکه او [[سینکستیست]] بود و به ادغام عقاید مختلف اعتقاد داشت، بیشترین تاثیر خود را از کلبیون گرفته بود. مکتب رواقی فلسفه‌ای است که بر پایه‌ی اخلاق فردی است که یک نظام منطقی و جهان‌بینی را بنا می‌دهد<ref>Sharpe, Matthew. "Stoic Virtue Ethics." Handbook of Virtue Ethics, 2013, 28–41.</ref>. استفاده‌ي امروزه از این واژه به طور معمول به پیروان این فلسفه اطلاق نمی‌شود، بلکه به افرادی اطلاق می‌شود که یا نسبت به تجربیات دنیای خارج بی‌تفاوت هستند، یا اینکه احساسات سرکوب‌شده دارند<ref>"Modern Stoicism | Build The Fire". Build The Fire. 9 February 2016. Retrieved 22 June 2016.</ref>. چون رواقیون بر بی‌تفاوتی در برابر امور منفی تاکید دارند، به نظر می‌رسد فلسفه‌شان مسیری برای رسیدن به شادی باشد<ref>Harper, Douglas (November 2001). "Online Etymology Dictionary – Stoic". Retrieved 2 September 2006.</ref>.
رواقیون برا این باورند که داشتن فضیلت برای رسیدن به شادی کافی است. کسی که بتواند به این حالت از فضیلت برسد یک قدیس تلقی می‌شود. در سخنان اپیکتتوس، این قدیس می‌تواند بیمار ولی خوشحال، در رنج ولی خوشحال، در تبعید ولی خوشحال باشد<ref>Russell, Bertrand. ''A History of Western Philosophy''</ref>.
== روم باستان ==
=== سنت آگوستین ===
سنت [[آگوستین]] زاده‌ي هیپو از اولین الهیون و فلاسفه‌ای بود که آثارش مسیحیت غرب و فلسفه‌ي غرب را تحت تاثیر خود قرار داد<ref>Mendelson, Michael (24 March 2000). ''Saint Augustine''. The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Retrieved 21 December 2012.</ref>.
«زندگی شاد، خوشی بر پایه‌ي حقیقت است. هر خوشی از تو می‌آید ای خداوند که تو خود حقیقت هستی<ref>St. Augustine, ''Confessions''. Trans, Henry Chadwick. Oxford University Press, 2008. p:199</ref>.»
«به هر حال، ستایش تو خواسته‌ي انسان است که خود تکه‌ای از آفرینش توست. تو انسان را ان‌گونه آفریدی که از ستایش تو لذت ببرد، زیرا تو ما را برای خودت آفریده‌ای و قلب ما آرام نمی‌گیرد تا آنکه در تو بیارامد.<ref>St. Augustine, ''Confessions''. Trans, Henry Chadwick. Oxford University Press, 2008. p:3</ref>»
| |||