ردیف سازی موسیقی سنتی ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

{{اصلی|میرزا عبدالله فراهانی}}میرزا عبدالله فراهانی (زادهٔ ۱۲۲۲ [[گاه‌شماری هجری خورشیدی|ه‍. خ]] در [[شیراز]] – در گذشتهٔ ۱۲۹۷<ref name="Aftab">{{یادکرد وب|نشانی=http://www.aftabir.com/lifestyle/view/64669/میرزا-عبدالله-فراهانی|عنوان=میرزا عبدالله فراهانی|تاریخ بازدید=۱۶ شهریور ۱۳۹۰|تاریخ=۲۲ شهریور ۱۳۸۵|ناشر=وبگاه آفتاب}}</ref>)، [[موسیقی‌دان]] برجستهٔ [[موسیقی سنتی ایرانی|موسیقی ایرانی]] و نوازندهٔ [[سه‌تار]] و [[تار]] بود. او از چهره‌های تأثیرگذار در موسیقی ایران بود و [[ردیف (موسیقی)|ردیف]] موسیقی ایرانی را به نظم درآورد. میرزا عبدالله، فرزند [[آقاعلی اکبر خان فراهانی|آقاعلی‌اکبر]]، نوازندهٔ تار دوران [[ناصرالدین‌شاه]] و پدر [[احمد عبادی]] نوازندهٔ نامدار [[سه‌تار]] بود. وی را تنظیم کنندهٔ مجموعهٔ گوشه‌ها بر اساس تناسب مقامی در دوازده دستگاه و آواز، و گروه‌بندی به صورت هفت دستگاه و پنج آواز می‌دانند.<ref name="Aftab2">{{یادکرد وب|نشانی=http://www.aftabir.com/lifestyle/view/64669/میرزا-عبدالله-فراهانی|عنوان=میرزا عبدالله فراهانی|تاریخ بازدید=۱۶ شهریور ۱۳۹۰|تاریخ=۲۲ شهریور ۱۳۸۵|ناشر=وبگاه آفتاب}}</ref><ref name=":0"/> ابتکار ساختن برخی قطعات ضربی از اوست که در قطعات مجلسی توأم با آواز پس از اجرای چند گوشه، برای تنوع قطعه ضربی می‌نواخت. وی در سال ۱۲۹۷ در سن ۷۵ سالگی در تهران درگذشت.{{اصلی|نورعلی برومند}}نورعلی برومند (زادهٔ ۱۲۸۵ه‍.خ در [[تهران]] – درگذشتهٔ ۳۰ دی ۱۳۵۵) موسیقی‌دان و نوازندهٔ [[تار]]، [[سه‌تار]]، [[سنتور]]، [[تنبک|تمبک]] و کارشناس [[آواز]] بود.<ref name="golha">{{یادکرد وب |url=http://www.persiandel.com/?id=83 |title=گل‌های رنگارنگ |accessdate=19 مه 2020 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20071214220516/http://www.persiandel.com/?id=83 |archivedate=14 دسامبر 2007 |dead-url=yes }}</ref> او آموزش تار را از ۱۳ سالگی نزد [[درویش خان]] آغاز کرد و ردیف مقدماتی درویش‌خان را در سه سال فرا گرفت.<ref name="autogenerated1">نشریه هم ساز شماره ۴ مؤسسه فرهنگی هنری ماهور شهریور ۱۳۷۵</ref> وی در سن ۱۸ سالگی برای تحصیل به [[برلین]] رفت. در این سفر سه‌تاری را که روشنک می‌نامید همراه خود برد، تا بتواند به تمرین‌های خویش ادامه دهد. او در برلین ضمن تحصیل دورهٔ متوسطه به کنسرت‌ها می‌رفت و کم‌کم به موسیقی غربی هم علاقه‌مند شد و [[پیانو]] آموخت. پس از بازگشت به ایران در ۲۲ سالگی، آموختن نت‌نویسی و [[ردیف (موسیقی)|ردیف]] را نزد [[موسی معروفی]] ادامه داد. پس از یک سال، دوباره به [[آلمان]] رفت و به تحصیل در [[پزشکی|رشتهٔ پزشکی]] پرداخت. پس از ۶ سال، به بیماری چشم مبتلا شد و برای درمان به [[سوییس]] رفت و سپس در سال ۱۳۱۴ به ایران بازگشت و مابقی عمر خود را در [[تهران]] و در [[امیریه (تهران)|محله امیریه]] سپری کرد.<ref name="golha2">{{یادکرد وب |url=http://www.persiandel.com/?id=83 |title=گل‌های رنگارنگ |accessdate=19 مه 2020 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20071214220516/http://www.persiandel.com/?id=83 |archivedate=14 دسامبر 2007 |dead-url=yes }}</ref> وی از آن زمان تا آخر عمر نابینا شد. او آموختن [[تار]]، [[سه تار]] و [[سنتور]] و ردیف موسیقی ایرانی را نزد [[حبیب سماعی]]، [[موسی معروفی]] و [[اسماعیل قهرمانی]] فرا گرفت. در سال ۱۳۴۴ هم‌زمان با راه اندازی رشتهٔ موسیقی در [[پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران|دانشکده هنرهای زیبای]] [[دانشگاه تهران]]، توسّط [[مهدی برکشلی]] به عنوان استاد ردیف دعوت به کار شد و آموزش آکادمیک موسیقی ایرانی را در آن دانشکده آغاز کرد<ref>دانشنامه ایرانیکا با اندکی اضافات-درآمد نورعلی برومند</ref> و در سال ۱۳۵۳ بازنشسته شد. در میانه دههٔ ۵۰ و با تأسیس مرکز حفظ و اشاعهٔ موسیقی ایران تدریس در این مرکز را نیز آغاز کرد. از شاگردان او می‌توان به: [[اکبر گلپایگانی]]، [[محمدرضا شجریان]]، [[پریسا]]، [[پرویز مشکاتیان]]، [[حسین علیزاده]]، [[محمدرضا لطفی]]، [[فرخ مظهری]]، [[داریوش طلایی]]، [[مجید کیانی]]، [[جلال ذوالفنون]]، [[شهرام ناظری]]، [[ناصر فرهنگ‌فر]] و [[رضوی سروستانی]] اشاره نمود. نورعلی برومند، [[ردیف (موسیقی)|ردیف]] میرزا عبدالله را بر اساس روایت [[اسماعیل قهرمانی]] دو بار ضبط نموده‌است. همچنین ردیف آوازی روایت وی بر اساس روایت [[حسین طاهرزاده|سیدحسین طاهرزاده]] است. شیوهٔ اجرای برومند در سه‌تار و تار برگرفته از مکتب [[درویش خان]] و شیوهٔ اجرای برومند در سنتور برگرفته از مکتب سنتور نوازی قدیم([[حبیب سماعی]]) است. وی در ۳۰ دی ۱۳۵۵ درگذشت و در [[قبرستان ظهیرالدوله]] به خاک سپرده شد.<ref>[{{یادکرد وب |نشانی=http://www.arianews.com/music/history/yadha/boromand.htm |عنوان=وبگاه آریانیوز با اندکی اضافات] |بازبینی=19 مه 2020 |archive-date=13 مارس 2016 |archive-url=https://web.archive.org/web/20160313223827/http://arianews.com/music/history/yadha/boromand.htm }}</ref>{{اصلی|ژان دورینگ}}ژان دورینگ (زاده [[۱۹۴۷ (میلادی)|۱۹۴۷ میلادی]])، [[موسیقی‌دان]] و [[خاورشناس]] فرانسوی، مدیر تحقیقات در مرکز ملی تحقیقات در [[دانشگاه سوربن]]، نماینده انجمن فرانسوی [[موسیقی ملل]] و استاد [[دانشگاه استراسبورگ]] است.<ref>[http://anthropology.ir/article/984.html آشنایی با ژان دورینگ و معرفی کتاب "سنت و تحول در موسیقی ایرانی"]</ref> او نویسندهٔ چند اثر دربارهٔ موسیقی ایرانی، مقام‌های [[آذربایجان]]، [[تصوف]] و موسیقی و مقاله‌های بسیاری برای مجله‌های تخصصی و دائرةالمعارف‌ها است. وی از سال ۱۳۵۰ تا ۱۳۶۰ در ایران اقامت داشت و نواختن تار، سه‌تار و [[تنبور]] را آموخت. او در سال ۱۳۵۷ در [[آزمون باربد]]، برندهٔ جایزه سه‌تار نوازی شد. از استادان او در موسیقی ایرانی می‌توان به هنرمندانی نظیر: [[علی اکبر خان شهنازی]]، [[نورعلی برومند]]، [[داریوش صفوت]]، [[یوسف فروتن]]، [[سعید هرمزی]] و [[احمد عبادی]] اشاره نمود.