محمدعلی اسلامی ندوشن: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
به نسخهٔ 31342508 از Ladsgroup برگردانده شد: افزودن های بی منبع + افزودن بند وضعیت سلامتی که به فله ای و با لحن غیردانشنامه نگارش شده بود و بدون منبع (توینکل) برچسب: خنثی‌سازی |
ویرایش مدخل با لحن دانشنامه و حذف برچسب |
||
خط ۱:
{{جعبه نویسنده
| نام = محمدعلی اسلامی نُدوشَن میبدی
سطر ۳۵ ⟵ ۳۴:
== زندگی ==
=== تحصیلات اولیه ===
محمدعلی اسلامی ندوشن در سال ۱۳۰۳ در [[ندوشن]] ([[میبد]]) شهر میبد، در خانواده‌ای با بضاعت متوسط به دنیا آمد
[[پرونده:Mohammad-Ali Eslami Nodooshan - 1943.jpg|بندانگشتی|ندوشن میبد در سال ۱۹۴۳]]
=== سفر به اروپا ===
وی در دههٔ سوم زندگی‌اش، به منظور تکمیل تحصیلات به [[اروپا]] عزیمت نمود. مدت ۵ سال در [[فرانسه]] و [[انگلستان]] به تحصیل و کسب دانش پرداخت و سرانجام با دفاع از پایان‌نامهٔ خود با عنوان «کشور هند و کامنولث» به دریافت درجهٔ دکتری حقوق بین‌الملل، از دانشکده حقوق [[دانشگاه سوربن]] [[فرانسه]] توفیق یافت. فعالیت‌های اسلامی ندوشن در دوران تحصیل در اروپا، بیشتر آشنایی با زبان فرانسه و شرکت در سخنرانی‌های دانشگاه سوربن بود و به جز چند داستان کوتاه و چند قطعه شعر و پایان‌نامه دکتری‌اش، چیز دیگری ننوشت.
=== بازگشت به ایران ===
محمدعلی اسلامی ندوشن میبدی در سال ۱۳۳۴ به [[ایران]] بازگشت و چند سالی در سمت قاضی دادگستری مشغول به خدمت شد. وی پس از ترک خدمت در دادگستری، به تدریس حقوق و ادبیات در برخی دانشگاه‌ها و آموزشگاه‌های عالی از جمله: دانشگاه ملی، مدرسه عالی ادبیات، مدرسه عالی بازرگانی و مؤسسه علوم بانکی پرداخت. در سال ۱۳۴۸ به دعوت [[فضل‌الله رضا]] (رئیس وقت [[دانشگاه تهران]]) به همکاری با [[دانشگاه تهران]] دعوت شد و براساس تألیفاتی که در زمینه ادبیات انتشار داده بود، جزو هیئت علمی دانشکده ادبیات دانشگاه تهران قرار گرفت و تدریس دروس «نقد ادبی و [[سخن سنجی]]»، «ادبیات تطبیقی»، «[[فردوسی]] و [[شاهنامه]]»، «شاهکارهای ادبیات جهان» را در دانشکده ادبیات، و تدریس «تاریخ تمدن و فرهنگ ایران» را در دانشکده حقوق برعهده گرفت و تا سال ۱۳۵۹ که به انتخاب خود از دانشگاه تهران بازنشسته شد، بدین مهم اشتغال داشت. وی اکنون در دانشکده ادبیات [[دانشگاه تهران]] و در مقطع دکتری ادبیات، به تدریس «مکتب‌های ادبی جهان» می‌پردازد.▼
▲در سال ۱۳۴۸ به دعوت [[فضل‌الله رضا]] (رئیس وقت [[دانشگاه تهران]]) به همکاری با [[دانشگاه تهران]] دعوت شد و براساس تألیفاتی که در زمینه ادبیات انتشار داده بود، جزو هیئت علمی دانشکده ادبیات دانشگاه تهران قرار گرفت و تدریس دروس «نقد ادبی و [[سخن سنجی]]»، «ادبیات تطبیقی»، «[[فردوسی]] و [[شاهنامه]]»، «شاهکارهای ادبیات جهان» را در دانشکده ادبیات، و تدریس «تاریخ تمدن و فرهنگ ایران» را در دانشکده حقوق برعهده گرفت و تا سال ۱۳۵۹ که به انتخاب خود از دانشگاه تهران بازنشسته شد، بدین مهم اشتغال داشت.
وی بیشتر اوقات خود را صرف در تحقیق آثار علمی و ادبی ایران و ترجمه آثار نویسندگان جهان کرده‌است. مقالات متعددی از وی در مجلات «پیام نو»، «[[مجله سخن]]»، «[[یغما (مجله)|یغما]]»، «[[راهنمای کتاب]]» و «نگین» چاپ شده‌است. در یکی از همین مقالات به انتقاد از نظام آموزشی دانشگاه‌ها بعد از سال ۱۳۴۷ پرداخت.<ref>محمدعلی اسلامی ندوشن، «سال‌هایی که بر دانشگاه گذشت؛ نباید ادامه یابد»، مجلهٔ نگین، ۳۰مهرماه ۱۳۵۷</ref>
سطر ۶۲ ⟵ ۵۴:
::به زنجیر امید ناسرانجام
::تو بودی، من نبودم{{نیازمند منبع}}
== میدان، خیابان و سردیس ==
| |||