زبانهای هندوایرانی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: حذف حجم زیادی از مطالب منبع‌دار |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱:
اکنون مرکز زبانهای ایرانی نو، ایران، افغانستان و تاجیکستان است. اما برخی از آنها در جمهوری‌های [[آسیای مرکزی]]، [[ترکستان چین]]، ترکیه، [[کشورهای حاشیه خلیج فارس]]، سوریه، شبه قاره هند، عراق، [[فلات پامیر]] و قفقاز نیز رواج دارد. از میان زبانهای ایرانی نو فقط فارسی (با ۳ گونه اصلی ایرانی، افغانی، تاجیکی) و یغنایی به ترتیب بازمانده‌های مستقیم [[فارسی میانه]] و سغدی هستند. اصل و نسب دیگر زبانهای ایرانی نو دانسته نیست.<ref>{{پک|رضایی باغ‌بیدی|1386|ک=آریایی، زبانها|ص=631-635}}</ref>اکنون مرکز زبانهای ایرانی نو، ایران، افغانستان و تاجیکستان است. اما برخی از آنها در جمهوری‌های [[آسیای مرکزی]]، [[ترکستان چین]]، ترکیه، [[کشورهای حاشیه خلیج فارس]]، سوریه، شبه قاره هند، عراق، [[فلات پامیر]] و قفقاز نیز رواج دارد. از میان زبانهای ایرانی نو فقط فارسی (با ۳ گونه اصلی ایرانی، افغانی، تاجیکی) و یغنایی به ترتیب بازمانده‌های مستقیم [[فارسی میانه]] و سغدی هستند. اصل و نسب دیگر زبانهای ایرانی نو دانسته نیست.<ref>{{پک|رضایی باغ‌بیدی|1386|ک=آریایی، زبانها|ص=631-635}}</ref>
زبانهای ایرانی میانه غربی پارتی (پهلوانی یا پهلوی اشکانی) و فارسی میانه (پهلوی یا پهلوی ساسانی) هست.<ref>{{پک|رضایی باغ‌بیدی|1386|ک=آریایی، زبانها|ص=631-635}}</ref>
سطر ۶ ⟵ ۵:
زبانهای ایرانی میانه شرقی که حتی تا سده ۷ ق/ ۱۳ م در شرق ایران تا ترکستان چین و به سبب مهاجرت‌های برخی از قبایل ایرانی در شمال غرب ایران تا دریای سیاه رواج داشت، بلخی، خوارزمی، سغدی و سکایی، بخارایی، سَرمَتی (و برخی از زبانهایی که در سده ۳ پ. م در بخشهایی از افغانستان و پاکستان رایج بود) را می‌توان نام برد.<ref>{{پک|رضایی باغ‌بیدی|1386|ک=آریایی، زبانها|ص=631-635}}</ref>
اکنون مرکز زبانهای ایرانی نو، ایران، افغانستان و تاجیکستان است. اما برخی از آنها در جمهوری‌های [[آسیای مرکزی]]، [[ترکستان چین]]، ترکیه، [[کشورهای حاشیه خلیج فارس]]، سوریه، شبه قاره هند، عراق، [[فلات پامیر]] و قفقاز نیز رواج دارد. از میان زبانهای ایرانی نو فقط فارسی (با ۳ گونه اصلی ایرانی، افغانی، تاجیکی) و یغنایی به ترتیب بازمانده‌های مستقیم [[فارسی میانه]] و سغدی هستند. اصل و نسب دیگر زبانهای ایرانی نو دانسته نیست.<ref>{{پک|رضایی باغ‌بیدی|1386|ک=آریایی، زبانها|ص=631-635}}</ref>
اکنون مرکز زبانهای ایرانی نو، ایران، افغانستان و تاجیکستان است. اما برخی از آنها در جمهوری‌های [[آسیای مرکزی]]، [[ترکستان چین]]، ترکیه، [[کشورهای حاشیه خلیج فارس]]، سوریه، شبه قاره هند، عراق، [[فلات پامیر]] و قفقاز نیز رواج دارد. از میان زبانهای ایرانی نو فقط فارسی (با ۳ گونه اصلی ایرانی، افغانی، تاجیکی) و یغنایی به ترتیب بازمانده‌های مستقیم [[فارسی میانه]] و سغدی هستند. اصل و نسب دیگر زبانهای ایرانی نو دانسته نیست.<ref>{{پک|رضایی باغ‌بیدی|1386|ک=آریایی، زبانها|ص=631-635}}</ref>
| |||