'''ابوالمعالی نصرالله بن محمد بن عبدالحمید منشی''' (بعد از [[۵۵۵ (قمری)]] - پیش از [[۵۸۳ (قمری)]] ) نصرالله ملقب به '''ابوالمعالی''' یکی از نویسندگان و منشیان دربار [[غزنوی]] در سدهٔ ۶ هجری بوده‌است. اصل وی به روایت [[هفت اقلیم]] از [[شیراز]] و به روایت دیگر از [[غزنین]] است. او در آغاز جوانی به دربار [[بهرام‌شاه]] غزنوی وارد شد. چندی بعد در زمان سلطنت [[خسرو‌شاه]] غزنوی به سمت دبیری رسید و حتی توانست در زمان آخرین شاه غزنوی به نام [[خسرو ملک]] به مقام وزارت برسد. اما در زمان همین شاه بود که بخاطر حسادتِ شخصی به نام شیخ شهاب، مورد غضب قرار گرفت و تا پایان عمر به زندان افتاد. وی نثری مصنوع داشت و با استفاده از همین قریحه، کتاب [[کلیله و دمنه]] را از عربی به پارسی برگرداند و آن را به بهرام‌شاه غزنوی تقدیم کرد. سرانجام ابوالمعالی را در حبس به قتل رساندند.<ref>بزرگان نامی پارس، جلد اول، ص ۲۵۶</ref>
او در شهر [[غزنی]] از خانواده‌ای شیرازی متولد شد.<ref>{{Cite journal|last=Berthels|first=E.|last2=Bruijn|first2=J. T. P. de|date=2012-04-24|title=Naṣr Allāh b. Muḥammad|url=https://referenceworks.brillonline.com/entries/encyclopaedia-of-islam-2/*-SIM_5840|journal=Encyclopaedia of Islam, Second Edition|language=en}}</ref>
