در [[رمزنگاری]]، '''برداربُردار اولیه''' Initialization Vector یا متغیر نخستین starting Variable یک ورودی تصادفی به طول ثابت است که به اعمال اولیه رمزگذاری اضافه می‌شود. تصادفی بودن این بردار اولیه به منظور رسیدن به [[امنیت معنایی]] بسیار حیاتی است. این ویژگی مانع از آن می‌شود که در صورت استفاده از یک کلید یکسان در چندین بار رمزگذاری، حمله‌کننده بتواند رابطهٔ بین قطعه پیام اصلی و قطعه پیام رمز شده متناظر با آن را حدس بزند. طول این قطعه ثابت بستگی به الگوریتم رمزگذاری دارد. معمولاً در روش‌های [[رمز قطعه‌ایی]]، اندازه این ورودی ثابت با اندازه قطعه [[رمزنگاری کلید عمومی|رمز]] برابر در نظر گرفته می‌شود. به روش‌های افزودن بردار اولیه به [[رمزگذاری قطعه‌ایی]] اصطلاحاً [[روش‌های عملیات]] گفته می‌شود. در [[رمز جریانی]] مثل [[RC4]] بر خلاف رمز قطعه‌ایی، قابلیت دریافت بردار اولیه به صورت صریح در ورودی را ندارند. پس در این نوع رمزگذاری نیاز به یک روش ابتکاری برای ترکیب بردار اولیه با [[کلید رمز]] یا ایجاد تغییر در وضعیت درونی [[الگوریتم]]، با استفاده از بردار اولیه‌است.
