سهراب یکم: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از مرگ پاو [[باو]] ، ولاش در میاندرود ساری تا پنجاه هزار ( قسمت جلگه ای بهشهر ) ادعای حکومت کرد .

در این زمان شهر [[ساری]] مرکز حکومتسلسله گاوبارگانی «[[دودمان دابویهگاوباریان]] »[[دابویه]] بود .

سرخاب « سهراب » همراه با مادر پیرش از بیم ولاش بصورت ناشناس و پنهانی در روستای دزانگبار ( جایی در جنوب ساری ) به خانه باغبانی پناه بردند و زندگی میکردند ، تا اینکه روزی شخصی بنام « خورزاد خسرو » ( از سران سپاه ) او را در خانه باغبان دید و بشناخت ، خورزاد خسرو آنها را بابرای امنیت به دربند کولا ( شمال خاوری [[سوادکوه]] : حدود آریم و کنگلو ) برد و مردم نواحی بر اوآنها جمع شدند و اهالی قارن ( قسمت پشتکوه هزارجریب ، به مرکزیت آثران ) او را همراهی کردند و بر پنجاه هزار شبیخون زدند و بلاش و هر که او را همراهی کرد بکشتند ، پس از ان سرخاب را به پریم[[فریم]] پَریم بردد و به پادشاهی نشاندند ( 54 – 96 ه. خ ) و در بالادست ده تالیور ( جنوب سنگده کنونی ) و در انتهای قلعه کوزا برای او قصر و گرمابه ، میدان ساختند که آثار آن تا قرن هفتم ( زمان ابن اسفندیار ) ، پابرجا بود.