رویداد انقراض پرمین–تریاس: تفاوت میان نسخه‌ها

اینکه چرا حدود پنج میلیون سال طول کشید تا زمین پس از مرگش در اثر این انقراض، زنده شود از پرسش‌های طولانی دانش‌مندان به شمار می‌رفت. این در حالی است که در سایر رخدادهای مشابه، این زنده شدن زمین حدود چندهزار سال بیشتر زمان نمی‌برد. پژوهشی انجام شده توسط تیم پژوهشی پل ویگنال (Paul Wignall)، [[دیرین‌شناس]] [[دانشگاه لیدز]]، نشان می‌دهد که گرمای زمین در آن هنگام، که باعث شده بود دمای سطحی دریاهای عصر مابعد پرمیان به ۴۰ [[درجه سانتیگراد]] برسد، مانع از این احیا می‌شد. این گرما حتی باعث نابودی حلزون‌های سخت‌جان و [[صدف دوکفه‌ای|صدف‌های دوکفه‌ای]] شد. به نظر می‌رسد که اگر گیاهان استوا در آن هنگام وجود نداشتند و [[دی‌اکسید کربن]] هوا را نمی‌گرفتند تا از آن راه دمای جو اندکی پایین بیاید، زندگی هیچ گاه به زمین باز نمی‌گشت.<ref>{{یادکرد وب |نویسنده =کریستین دل‌آمور |نشانی =http://radiozamaneh.com/science/2012/10/22/20957 |عنوان =روزی که زمین، روی حیات را به خود ندید |اثر =[[مجله جغرافیای ملی]] |ناشر =[[رادیو زمانه]] |تاریخ =۱ آبان ۱۳۹۱ |تاریخ بازبینی = |archive-date =25 اكتبر 2012 |archive-url =https://web.archive.org/web/20121025172347/http://radiozamaneh.com/science/2012/10/22/20957 |تاریخ بایگانی =25 اكتبر 2012 |پیوند بایگانی =https://web.archive.org/web/20121025172347/http://radiozamaneh.com/science/2012/10/22/20957 }}</ref>