سرقت از موزه ایزابلا استوارت گاردنر: تفاوت میان نسخه‌ها
| [نسخهٔ بررسی‌نشده] | [نسخهٔ بررسی‌نشده] |
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
←نگهبانان تسلیم می‌شوند: افزودن مطلب برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه ویرایش پیشرفتهٔ همراه |
افزودن مطلب برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه ویرایش پیشرفتهٔ همراه |
||
خط ۱۸:
=== مقدمه ===
دستبرد در ساعات آغازین روز یکشنبه، ۱۸ مارس ۱۹۹۰ رخ داد.{{sfn|Boser|2009|p=1}} نخستین بار در ساعت ۱۲:۳۰ نیمه‌شب، زمانی که افراد شرکت‌کنندهٔ جشن [[روز سنت پاتریک]] در مجاورت موزه، در حال ترک محل بودند، سارقان را دیدند.{{sfn|Kurkjian|2015|p=43}}{{sfn|Boser|2009|p=1}} دو مرد با لباس مأموران پلیس، داخل خودرویی [[هاچ‌بک]] در خیابان پالاس و با فاصله از ورودی موزه توقف داشتند.{{sfn|Kurkjian|2015|p=42}}{{sfn|Boser|2009|p=1}} خودرویی که ویژگی‌های ظاهری‌اش نشان نمی‌داد برای پلیس باشد.{{sfn|Kurkjian|2015|p=43}} شاهدان تصور می‌کردند که این دو نفر از مأموران پلیس هستند.{{sfn|Boser|2009|p=1}}
ریک ابات و رندی هستند، دو نگهبانی بودند که آن شب طبق وظیفه در موزه حضور داشتند. ابات پیشتر نیز در این شیفت در موزه فعالیت داشت اما هستند برای اولین بار بود که در شیفت شب فعالیت می‌کرد.{{sfn|Kurkjian|2015|p=40}} سیاست امنیتی نشان می‌داد که یک نگهبان با چراغ‌قوه و [[واکی تاکی]] در تالارها گشت بزند و دیگری هم پشت میز امنیتی مستقر باشد.{{sfn|Kurkjian|2015|p=40}} نخست ابات گشت زد. در حین گشت‌زنی، هشداردهندهٔ حریق در اتاق‌های مختلف موزه به صدا درآمد اما او نتوانست هیچ آتش یا دودی را شناسایی کند.{{sfn|Kurkjian|2015|p=41}}{{sfn|Boser|2009|p=3}} ابات به اتاق امنیتی بازمی‌گردد؛ جایی که کنترل پنل اعلام حریق، وجود دود در برخی اتاق‌ها را نشان می‌داد. او این را نوعی خرابی در سامانه در نظر گرفت و پنل را خاموش کرد.{{sfn|Kurkjian|2015|p=41}}{{sfn|Kurkjian|2015|p=42}} سپس به گشت‌زنی بازگشت و قبل از اتمام گشت خود، توقفی کوتاه مقابل ورودی موزه داشت و در جانبی موزه را باز و بدون وقفه بست. او این کار یا دلیلش را به هستند نگفت.{{sfn|Kurkjian|2015|p=42}} ابات که گردش خود را به اتمام رساند حوالی ساعت ۱ بامداد به میز امنیتی بازگشت تا هستند گشت خود را آغاز کند.{{sfn|Kurkjian|2015|p=42}}
=== نگهبانان تسلیم می‌شوند ===
در ساعت ۱:۲۰ بامداد، سارقان با اتومبیل به یک فرعی وارد شدند، آن را در گوشه‌ای پارک کردند و به طرف در جانبی موزه رفتند.{{sfn|Kurkjian|2015|p=43}}{{sfn|Boser|2009|p=3}} زنگ را به صدا درآوردند و یک سیستم ارتباط داخلی، آنان را به ابات وصل کرد. دو مرد به ابات توضیح دادند که پلیس در حال تحقیق دربارهٔ یک مزاحمت است و آنان نیاز به بررسی بیشتر دارند.{{sfn|Kurkjian|2015|p=43}} ابات می‌توانست آن دو نفر را از طریق سامانهٔ تصاویر مداربسته ببیند که ظاهراً یونیفرم واقعی نیروهای پلیس پوشیده‌اند.{{sfn|Kurkjian|2015|p=43}}{{sfn|Boser|2009|p=4}} سیاست موزه نگهبانان امنیتی را ملزم می‌کرد که در این ساعات، اجازهٔ ورود به افراد ناشناس را ندهند.<ref>{{Cite web|last=Steinhaus|first=Rochelle|date=26 November 2002|title=The Isabella Gardner Museum heist|url=https://edition.cnn.com/2002/LAW/11/26/ctv.traces.museum.heist/|url-status=live|access-date=24 September 2021|website=CNN}}</ref> او از مزاحمت اطلاع نداشت اما به دلیل روز سنت پاتریک، احتمال داد که شاید شخصی مست از حصار آهنی موزه بالا آمده و پلیس را از این موضوع مطلع کرده‌اند.{{sfn|Kurkjian|2015|p=۴۳–۴۴}} از طرفی وی احساس می‌کرد که موظف به اجرای خواستهٔ مأموران پلیس است و نمی‌داند آیا سیاست موزه مبنی بر عدم ورود افراد برای نیروهای پلیس نیز صدق می‌کند یا خیر.<ref>{{Cite web|last=Kurkjian|first=Stephen|date=13 March 2005|title=Secrets behind the largest art theft in history|url=http://archive.boston.com/news/specials/gardner_heist/heist/|url-status=live|access-date=24 September 2021|website=boston.com}}</ref> ابات در ساعت ۱:۲۴ بامداد، اجازهٔ ورود به آن مردان را داد.{{sfn|Boser|2009|p=4}}{{sfn|McShane|2006|p=250}}
سارقان وارد سرسرا شدند که در جانبی را از موزه جدا می‌کرد.{{sfn|Kurkjian|2015|p=44}} آنان به میز ابات نزدیک شدند و از او پرسیدند اگر فرد دیگری هم در موزه است به اینجا بیاید. ابات از طریق ارتباط رادیویی به هستند اطلاع داد تا به میز امنیتی بازگردد.{{sfn|Kurkjian|2015|p=44}}{{sfn|Boser|2009|p=4}} در همین زمان بود که ابات متوجه شد سبیل فرد قد بلند تقلبی به نظر می‌رسد.{{sfn|Kurkjian|2015|p=۴۴}} مردی که قدش کوتاه‌تر بود به ابات گفت که چهره‌اش آشنا به نظر می‌رسد؛ گویی حکم دستگیری وی را داشته باشند، از وی می‌خواهند از پشت میز خارج شود و مدارک شناسایی خود را ارائه کند.{{sfn|Kurkjian|2015|p=44}} ابات موارد را رعایت می‌کند و از میزی که تنها یک دکمهٔ هشدار به پلیس دارد فاصله می‌گیرد.{{sfn|Kurkjian|2015|p=44}}{{sfn|Boser|2009|p=4}} مرد کوتاه‌قد، ابات را به دیوار هل می‌دهد، پاهایش را باز می‌کند و به او دست‌بند می‌زند. ابات توجه کرد که او را بازرسی نکردند.{{sfn|Kurkjian|2015|p=45}} همزمان، هستند در حال ورود به اتاق بود که سارق قدبلند وی را برگرداند و به او دست‌بند زد.{{sfn|Kurkjian|2015|p=45}} هنگامی که به هر دو نگهبان دست‌بند زده بودند، سارقان نیت حقیقی خود که غارت موزه بود را آشکار کردند و از نگهبانان خواستند مشکلی برایشان ایجاد نکنند.{{sfn|Kurkjian|2015|p=45}}
خط ۸۲:
==== رابرت گوارنته و رابرت جنتیله ====
از جمله افراد مرتبط با باند مرلینو، رابرت گوارنته و رابرت جنتیله، تبهکار [[منچستر، کنتیکت|منچستر]] بودند.{{sfn|Kurkjian|2015|p=141}}{{sfn|Kurkjian|2015|p=140}}{{sfn|Kurkjian|2015|p=146}} گوارنته در سال ۲۰۰۴ و در اثر بیماری سرطان درگذشت.{{sfn|Kurkjian|2015|p=144}} در سال ۲۰۱۰، همسرش به اف‌بی‌آی گفت که گوارنته پیشتر مالک برخی از نقاشی‌ها بود.{{sfn|Kurkjian|2015|p=146}} او ادعا کرد که به دلیل بیماری سرطان، همسرش آثار را به جنتیله داد تا در حفاظت باشند.{{sfn|Kurkjian|2015|p=141}}{{sfn|Kurkjian|2015|p=148-149}} جنتیله این ادعا را رد کرد و مدعی شد این آثار را دریافت نکرده و از محل نگهداری آثار نیز اطلاعی ندارد.{{sfn|Kurkjian|2015|p=148-149}}{{sfn|Kurkjian|2015|p=147}} مقامات فدرال، جنتیله را در سال ۲۰۱۲ به موارد مرتبط با مواد مخدر متهم کردند، احتمالاً تلاشی برای اعمال فشار به جنتیله بود تا حقایقی که دربارهٔ آثار می‌داند بازگو کند.{{sfn|Kurkjian|2015|p=119-120}} وی آزمون پلی‌گراف داد و مشخص شد هر زمان که دربارهٔ سرقت و یا محل آثار اظهار بی‌اطلاعی و موارد را انکار می‌کند دروغ می‌گوید.{{sfn|Kurkjian|2015|p=121}} جنتیله معتقد بود که راست می‌گوید و خواستار آزمایش مجدد شد. در آزمایش مجدد گفت که همسر گوارنته یک بار خودنگارهٔ رامبرانت را به وی نشان داده و دستگاه پلی‌گراف نیز نشان می‌داد این گفتهٔ وی راست است.{{sfn|Kurkjian|2015|p=123}} وکیل جنتیله احساس کرد که صحت گفته‌های موکلش تحت تأثیر مقامات فدرال قرار گرفته‌است و درخواست جلسه‌ای کوچک را کرد، به این امید که جنتیله صادقانه صحبت کند.{{sfn|Kurkjian|2015|p=137-140}} در جلسهٔ خصوصی، جنتیله اظهار کرد که هیچ اطلاعی از این موضوع ندارد.{{sfn|Kurkjian|2015|p=128}}
==== دیوید ترنر ====
دیوید ترنر یکی دیگر از وابستگان مرلینو بود.{{sfn|Kurkjian|2015|p=151}}{{sfn|Kurkjian|2015|p=142}}{{sfn|Boser|2009|p=99}} اف‌بی‌آی تحقیق از او را در سال ۱۹۹۲، زمانی که منبعی به آنان اطلاع داد وی به نقاشی‌ها دسترسی داشته‌است آغاز کرد.{{sfn|Boser|2009|p=104}} در همان سال، مرلینو به دلیل قاچاق کوکائین دستگیر شد و به مقامات گفت که می‌تواند نقاشی‌ها را در ازای کاهش مدت زندان بازگرداند.{{sfn|Boser|2009|p=105}} او از ترنر خواست تا نقاشی‌ها را پی‌گیری کند که ترنر در این زمینه ناموفق بود؛ با اینکه شنیده بود آثار در کلیسایی واقع در [[بوستون جنوبی]] بودند.{{sfn|Kurkjian|2015|p=157}}{{sfn|Kurkjian|2015|p=158}} یکی از افرادی که در این جریان دستگیر شده بود به مقامات دربارهٔ نقش ترنر در چندین رخنه گفت اما هرگز به سرقت از گاردنر اشاره‌ای نکرد.{{sfn|Kurkjian|2015|p=158}} براساس گفتگوها با مرلینو پس از آزادی وی از زندان در اواخر دههٔ ۱۹۹۰، مسئولان به این جمع‌بندی رسیدند که او هرگز دسترسی مستقیم به نقاشی‌ها نداشت اما می‌توانست در بازگشت آن‌ها ایفای نقش کند.{{sfn|Boser|2009|p=106}}
== در فرهنگ عامه ==
| |||